Weer terug in Ndala 2021

Groeten uit Ndala 7-11-2021

Beste Familie en vrienden,

Het is weer zover. Het is zondagmiddag en ik zit nu weer rustig thuis in Tanzania. De afgelopen dagen was ik druk om hier weer alles te laten functioneren, zoals ik wil Ik heb me weer voorgenomen om jullie ook in bredere kring weer op de hoogte te houden van mijn doen en laten hier.

Ik ben dus woensdag morgen vertrokken. Ik had de afgelopen tijd de informatie gekregen, dat Corona In Ndala (Tanzania) niet zo’n groot probleem is als bij ons. Gelukkig kon ik een reis verzekering afsluiten bij de ANWB, die ook Corona gerelateerde problemen verzekerd. Toen stond het licht op groen. Twee vrienden hadden gevraagd of ik tegelijk met hen naar Ndala zou kunnen komen en toen ik de nodige informatie had besloot ik inderdaad me bij hen aan te sluiten. De één is Rob Mooij, dat was als laatste Nederlandse arts hier in Ndala. De andere is Robert van der Zon. Hij is een ingenieur waterbouw. Ik had hem in 1976 hier ontmoet als student. De laatste tijd heeft hij ook weer contact gezocht met de groep artsen, die Ndala Hospital ondersteunen.

Het inchecken op Schiphol duurde heel lang. Je kon niet zelf je bagage afgeven. Alle bagage moest langs de normale balies om een boardingpass te krijgen. Daarom stond er een lange rij. Eenmaal in het vliegtuig ging alles als vanouds, alleen iedereen had een mondkapje op. Het vliegtuig zat helemaal vol. Maar er zijn blijkbaar wel minder vluchten dan normaal. Ik had dit keer een ticket gekocht naar Kilimanjaro Airport in plaats van Dar es Salaam. Ik had dit gedaan, omdat ik eerst met de twee vrienden op maandag zou vliegen. Mijn ticket was €200 duurder geworden en daarom besloot ik op woensdag te vliegen. Ik kwam ’s avonds om 20.45 uur op Kilimanjaro Airport aan. Dat is een klein vliegveld. We moesten ons in twee rijen opstellen afhankelijk van het land waar men vandaan kwam. De Nederlanders en Denen hoefden geen sneltest te ondergaan. Wij moesten alleen de uitslag van de PCRtest laten zien op de telefoon. De visum controle ging ook vrij snel omdat we online een visum moesten aanvragen thuis. Ik moest alleen mijn tas openmaken voor de douane. Ik had zuurstofbrillen voor het ziekenhuis bij me en de man snapte het niet. Dus hij moest hij er een deskundige bij halen. Deze moest ook kijken en even na denken en zei daarna “het is goed” en ik mocht verder. Erick Saimon, mijn gids, stond al lang met een vriend te wachten en na het geld pinnen konden we vertrekken naar Arusha.
Ik kon bij hem thuis logeren. Men had nog wat eten gemaakt en na even bijpraten, was het tijd om te gaan slapen.

Erick had voor mij een buskaartje gekocht. De bus vertrok om 6.00uur. Achteraf gezien was dit goed. Het werd een lange rit. We waren om 14.30 uur in Nzega. In de bus hadden drie mensen een mondmasker, ikzelf en twee vrouwen. In Nzega was de bus naar Ndala juist vertrokken, helaas en ik moest wachten op
een andere mogelijkheid. Na 45 minuten kwam er een bus van Bukoba naar Tabora. Toen ik in Puge uitstapte kwam er een man naar me toe en vroeg waar ik naar toe moest en hij kon me voor  3000 shilling ( €1.10) naar Ndala brengen achter op de bromfiets. Dat heb ik gedaan en twintig minuten later
was ik in Ndala om 16.45 uur.
Daar had ik alleen geen internetverbinding met mijn telefoon. Whatsapp berichten naar bv huis gingen
niet weg.

Ik viel met een met de neus in de boter. Ik werd om 18.00 uur al in de feestzaal van het ziekenhuis verwacht. Het was de feestdag van Carolus Borromeus. Dat is de patroon van de zusters en ook één van de kerkkoren hadden hem als patroon gekozen. Het koor bestond 25 jaar.  Er was eerst een mis en daarna moest natuurlijk van alles over het koor verteld worden. Dat duurde eindeloos. Pas om 23.00 uur kregen we het feest maal. Toen vond de directrice, dat ik nog even moest blijven om te dansen. Het was
24.00uur toen ik thuis kwam.

Vrijdagmorgen ben ik om 8.00 uur naar de ochtendbespreking in het ziekenhuis gegaan om te zien hoe het daar was. Het was heel rustig minder dan 40 patiënten. In Augustus was het druk geweest, ook met
Corona patiënten. Er waren er 40 gevallen geweest en 8 patiënten waren er aan gestorven. Sindsdien was er geen Corona meer en was het heel stil in het ziekenhuis. Op de kinderafdeling lagen maar 9 patiëntjes. Ik ben met één van de dokters visite gaan lopen. Op de kraamafdeling lag een baby, die zuurstof nood had gehad. Ik heb me daarover ontfermt. Op de mannenafdeling lag een tiener, die in de war was en koorts had. Hij had nekkramp(meningitis) en daar heb ik toen ook de zorg voor op me
genomen. Zaterdagochtend ging het met beiden al een beetje beter, gelukkig. Vrijdagmiddag ben ik het dorp ingegaan om een telefoonlijn te kopen en een lijn voor mijn laptop om internetverbinding te hebben. Dat lukte niet, waarschijnlijk door een slecht netwerk op dat moment. ‘s Avonds, thuis kreeg ik
ook ineens alle whatsappjes binnen en toen functioneerde mijn internet verbinding ook, maar toen bleek ook, dat ik helemaal geen word etc op deze laptop had na de crash van de vorige keer. Ik had gelukkig wel het wachtwoord van mijn Microsoftaccount bij me, zodat ik het gratis kon downloaden. Helaas ging dat niet goed en kostte het me uren. Vanmiddag is het gelukt en nu kan ik de dingen rustig afwerken.

Ik had een paar weken geleden al contact opgenomen met een fietsenmaker hier, omdat ik graag weer een fiets wou huren. Ik ging vrijdag om 18.00 uur kijken kijken en werd gezellig door Paulo ontvangen, maar de fiets was er nog niet. Ik kon de fiets zaterdag om 18.00 uur ophalen.

Zaterdag had ik het druk om te proberen mijn telefoonlijnen te kopen. Ik had om 9 uur een afspraak, omdat het donderdag niet lukte. Maar er was niemand. De winkel was dicht. Na een tijdje ben ik bij de buurman gaan vertellen, dat ik een afspraak had. Toen kreeg ik de boodschap, dat ik om 14.00 uur kon terugkomen. Gelukkig lukte het toen wel een lijn te kopen op iemands anders zijn naam. Vodacom accepteerde mijn paspoortnummer niet als identiteitsbewijs. Ik had ook de muis van mijn laptop vergeten in te pakken. Gelukkig kon ik er hier één kopen. Er zijn hier zelfs al computers te koop. Ndala is echt een centrum aan het worden. Het ziet er beter verzorgd uit. De wegen waren goed geschaafd en er zijn bomen geplant in het centrum. Het ziet er daardoor al aangenamer uit.

In huis heb ik nu met de twee vrienden te maken. Dat is ook druk en afleidend. Gisterenavond waren we op de missie uitgenodigd om te komen eten. Father Alex is de pastoor en er is een tweede priester: father Joseph Kitebi Maziku. Het was feest geweest. Vorige week zondag vierde Ndala het 125 jaar
jubileum van de parochie. De parochie was de eerste missie hier in het binnenland. De oorspronkelijke naam van de plek was Ndalo. Een plek waar de slaven konden rusten voor ze verder naar de kust gebracht werden. De missionarissen hebben de naam veranderd in Ndala. Er was destijds hier een
Chief, die de eerste missionarissen goed gezind was en toestemming gaf waar ze konden beginnen en een lap grond kregen. De chief was zelfs de eerste die zich liet dopen. Zo komt het dat het bisdom Tabora vanuit Ndala gesticht is. Tabora was een stad met Arabieren, moslims , die minder vriendelijk waren voor de Europeanen. Alle Afrikaanse bisschoppen in Tabora, zijn ook in Ndala geboren. Daarom werden we feestelijk ontvangen op de pastorie. Het was lekker eten met een glaasje wijn.

De twee anderen hebben mijn voorbeeld om te gaan fietsen ook gevolgd. Ik vertelde dit aan de zusters, zodat zij ook een fiets konden lenen. Robert en ik zijn vanmorgen eerst naar de mis gegaan om 6.45 uur. Daarna wilden ze gaan fietsen. Om half tien zijn we onder mijn leiding naar een naburig dorpje gefietst en hebben we er thee gedronken. We waren precies 12.00 uur terug. Op tijd, want het begon warm te worden. Na het eten is Rob Mooij alweer vertrokken. Hij gaat nog een vriend in Dodoma bezoeken en daarna vliegt hij alweer naar Nederland terug. Ik zou meegaan om hem naar Tabora te brengen, maar daar heb ik vanaf gezien.

Zo hebben jullie alweer een beetje een indruk hoe ik hier het leven gestart ben. De eerste dagen waren zwaar door de frustraties en ik moet ook aan de warmte wennen. Het is 35 graden en hier is niets meer van de regen, die er vorige week viel, te zien. Wel beginnen de bomen groen te worden.
Ik ga nog proberen of ik er een foto bij kan vinden. Dan vind ik het genoeg voor vandaag.

Heel veel groeten uit Ndala.