Verslag 2 uit Kitale, Kenya – 23 juli 2017

Beste familie en vrienden,

Het is nog zondagochtend, nu ik aan het verslag van de afgelopen week begin.

De dag ziet er grijs uit en het was koel. Nu om 11.30uur begint het een beetje warmer te worden en er is een klein beetje zon te voelen.

Ik ben om 9.30 naar de R.K. kerk gegaan. Het was een dienst voor jongeren. De komende week hebben ze blijkbaar examens en daarna gaan ze op vakantie tot september. Het is altijd een feest om dit te zien en meemaken. Ze hadden een groot koor en zongen en dansten enthousiast. Daar moet je zelf ook een goede bui van krijgen. Je gaat van zelf ook meewiegen op het ritme van de muziek. Bij verschillende dingen wordt er ook ritmisch de handen geklapt. Dat werkt toch op je gevoel. Je kunt goed merken, dat de verkiezingen er aan komen. Men is bezorgd. Meerdere keren in de dienst werd er over vrede en menslievendheid gesproken en gebeden. Men heeft het nog steeds over de verkiezingen van 2007, toen er na de uitslag rellen uitbraken en er 1200 mensen werden vermoord. Men is bang, als de huidige regering de verkiezingen verliest, men dit niet accepteert. Gisteren stond er nog in de krant, dat Kenia een van de meest corrupte landen in de wereld is, maar Frankrijk stond er ook bij. Het is bekend, dat veel van de politieke leiders in korte tijd schatrijk zijn geworden. De oppositie wil dit aanpakken. De oppositieleider is bevriend met de president van Tanzania. Dit onzekere gevoel hangt toch in de lucht. Laten we hopen, dat iedereen zijn verstand gebruikt. De vorige verkiezingen zijn ook rustig verlopen.

Dit blauwe gebouw is het kerkje waar we op maandag komen. De grote witte auto is van de Rotary, waarmee we elke dag naar de kliniekjes rijden.

Dit is aan de overkant van het kerkje. Het zijn winkeltjes.

Maandag hadden we onze clinic, dicht bij de stad. Het was in een kerkje in een dorp, een paar kilometer van de stad. Er waren toch veel mensen. We zagen er 43. Dit komt, omdat er nog steeds gestaakt wordt door de verpleegkundigen in overheidsdienst. Ze willen een hoger salaris. Maar de regering is te druk met de verkiezingen, iedereen is blijkbaar op pad om stemmen te winnen en hebben geen tijd om een contract met de verpleegkundigen tot stand te brengen. Elke dag zijn de leiders in een andere plaats. Overal zie je kolossale reclameborden langs de weg. In de stad staan tientallen reuzen reclame borden van tien meter met affiches van lokale leiders die in hun district gekozen willen worden. Er worden enorme bedragen aan propaganda besteed. Onze verkiezingen zijn daarbij maar armoedig. Ondertussen vragen veel mensen zich wel af, waar dat geld vandaan komt. Besteden die politici zelf zoveel geld aan de reclame of komt het uit de partij kas en waar heeft die het geld vandaan. Dus er komen door de staking meer mensen naar onze clinics dan normaal.

Het vorige weekend was ik nog gefrustreerd, omdat ik geen internet verbinding had. Maandag ben ik na het werk naar het kantoor van de provider Safaricom gegaan. Het bleek, dat ik via mijn modem een oud programma had geïnstalleerd. Ze hebben dit verwijderd en vernieuwd. De service was heel goed. Nu werkt de dongel dus wel, maar de internet verbinding is de helft van de tijd ontoereikend of het systeem is over belast is? ’s Avond laat kun je wel internetten. ’s Avonds kunnen we wel tv kijken. We zien het nieuws van de BBC. Maar vaak is het beter bij Al Jazeera te zien. Zij hebben uitgebreider nieuws. Alleen over Nederland horen we niets.

Dinsdag zag ik op de clinic een vrouw met borstkanker. Ze had een open wond. Ze was naar een ziekenhuis geweest en zou 15000 shilling ( €150) moeten betalen voor een biopsie om de diagnose te verifiëren. Maar ze had geen 15000 Ksh. Ik heb haar antibiotica en materiaal voor de wondbehandeling voorgeschreven en gezegd, dat ze a.s dinsdag weer terug kan komen. Je zou zo iemand dan graag geld voor schieten, maar er zijn zoveel armen mensen.

Op woensdag moesten we weer naar een clinic bijna 30 kilometer hier vandaan. Door de regen zijn sommige delen van de weg slecht. Hier en daar is de rode klei enorm modderig en dan glijdt de auto zo van de weg naar de zijkant. Dus het rijden gaat heel langzaam. Dit is elke dag spannend.

Woensdag zag ik niet veel patiënten. Maar het is een goed teken, dat de verpleegkundige wel druk is. Er komen veel vrouwen voor zwangerschapscontrole. De opkomst voor vaccinaties is 80% en er komen steeds meer mensen voor familyplanning, elke dag. Ik zag een oudere vrouw, die mogelijk epilepsie heeft vanwege metastases. Dan is toch handig, dat ik behoorlijk veel Kiswahilli ken. De vrouw was een week er voor door mijn collega naar het ziekenhuis verwezen wegens hoest en afvallen. Ze was verwezen om onderzocht te worden op tuberculose. Maar het hoesten was al voorbij. Dan merk je toch, dat het afnemen van de anamnese in de eigen taal meer informatie oplevert. De mensen vinden het prachtig en handig, dat ik het KIswahili al zover meester ben.

Donderdag moesten we lang het Kwanza districts ziekenhuis. Dit was een healthcenter, maar, omdat een paar jaar geleden er een nieuwe administratieve indeling is gemaakt, moet er ook in ieder district een ziekenhuis komen. Dus het ziekenhuis moet verbeterd worden. De verpleegkundige die met ons team mee gaat, gaf me eerst een rondleiding door het ziekenhuisje. Het eerste wat opviel, was natuurlijk, dat er helemaal geen patiënten waren door de staking van de verpleegkundigen. Het was ook maar een klein ziekenhuisje . Er waren maar tien bedden. Er was ook geen dokter of clinical office te zien. We moesten daar vaccins voor ons programma op halen. die waren er gelukkig wel. Voor we vertrokken, kwam er een hele club jongen mensen aan, misschien wel 50, Ze kregen handschoenen aan. Ze kwamen het ziekenhuis schoon maken. Dit was één of andere actie.

Vrijdagmorgen was het weer zeer glad. De auto gleed van de weg in een spoor en de chauffeur slaagde er niet in om weer op de weg te komen. Door voorbijkomende mannen werden we weer op de weg getrokken. Op de clinic zag ik o.a. een jongen van 17 die een beroerte had gehad. Dit was waarschijnlijk veroorzaakt doordat hij een hartafwijking had. Hij had nog geen behandeling gehad. Een andere jongen kwam ook wegens moeheid. Deze had ook een aangeboren hartafwijking. Dit was blijkbaar ook nog niet eerder geconstateerd. Meestal is er ook niets aan te doen, daar is dan vaak het geld er niet voor. Maar zo’n jongen van 17 kan bv wel ingesteld worden met een aspirientje om trombose te voorkomen.

Vrijdag om 17.30 ben ik toch meegegaan naar de Rotary bijeenkomst. Ik had er eerst niet zo’n zin in, maar achteraf heb ik er toch plezier van gehad. Er waren weer weinig leden, maar er was een groepje musici uitgenodigd om iets te vertellen over hun project. De leider was zelf dakloos geweest en was door muziek weer op het goede pad gekomen. Hij speelde gitaar. Samen met andere vrijwilligers proberen ze via muziek en dans en tekenen etc. de thuisloze jongeren hier in de stad op te vangen. Er zouden hier zo’n 700-800 dakloze jongeren in de stad rondlopen. Deze vrijwilligers proberen met kunst dus de straatjongeren te activeren en te motiveren. Ze kunnen dus bv, gitaarles krijgen. Voor dit alles is natuurlijk weer geld nodig, om materiaal aan te kunnen schaffen. Op het eind van de bijeenkomst werd ik door een jongeman uit genodigd om bij hen langs te komen. Hij is een vluchteling uit Zuid Soedan en dat was aan zijn littekens te zien. Maar hij is vanuit het vluchtelingenkamp gaan studeren en hoopt nu naar de Universiteit te gaan. Hij is anglicaan en zijn oom was bisschop. Daar ga ik straks naar toe. Kijken waarin ik terecht kom.

Gisteren ben ik een medewerker van een team uit 2010 gaan opzoeken. Ik had nog steeds contact met hem via SMS en af een toe een berichtje. Hij is een laborant. Hij woont hier een uur hier vandaan, dicht langs de hoofdweg, Ik ben er met een z.g. matatu naar toe gegaan. Dit zijn volkswagen busjes en we zaten er met 24 man in. Deze Robert is me rond gaan brengen en liet de plek zien waar hij eerst had gewerkt. Hij was in het bezit van een oude auto en vroeg wel of ik wat benzine kon kopen, dan kon hij me ook de plek laten zien waar hij nu werkt. Hij is in dat ziekenhuisje hoofd van het laboratorium. Dus ik kreeg een rondleiding door het ziekenhuisje. Dit was ook een healthcentre geweest en moest nu aangepast worden. Ze waren een operatiekamer aan het bouwen en deze was bijna klaar. In dit ziekenhuisje waren wel clinicalofficers aan het werk voor poliklinische patiënten, maar de bedden waren ook leeg wegens de staking. Daarna werd ik nog meegenomen om zijn moeder te zien en zijn broer. Deze wonen nog in een lemen huis. Van binnen zag het er wel behoorlijk uit. met bankstellen en zelfs tv. Ik kreeg nog eten en daarna ben ik om vier uur weer naar Kitale gegaan, zodat ik weer op tijd thuis zou zijn.

Ik ben vanmiddag dus naar het huis van de vluchteling uit Zuid Soedan gegaan. Hij heet Gabriel T. Dak. Hij zelf was niet thuis, maar ik werd opgewacht door zijn thuis genoten, kinderen. Ze brachten me naar binnen en werd ik ontvangen door de oom van Gabriel. Hij is een anglicaanse bisschop uit Zuid Soedan. Deze bisschop had een band met twintig weeskinderen uit Zuid Soedan. Hij heeft ze geselecteerd om ze hier naar school te sturen en om goede opleiding te krijgen. Hij probeert sponsors te vinden voor deze kinderen, want het bisdom heeft door de oorlog ook geen geld. Gabriel is als 23 jarige één van de oudsten en moet het voorbeeld voor de kleineren zijn. Ze moeten samen het huishouden doen. Boodschappen doen enz. Gabriel heeft hier de middelbare school gedaan en is aangenomen om naar de universiteit te gaan om sociologie te gaan studeren, maar hij heeft geen sponsor meer en kan nu niet gaan studeren.

Het is bittere armoede in dat huis. Ze wonen er dus met twintig personen. Er komt een vrouw om het huis schoon te houden. De rest moeten ze zelf doen. De kleinsten slapen met vieren in één bed. De ouderen met twee of drieën. Nu zijn er nog kinderen op de kostschool, maar het komende weekend zijn ze allemaal terug wegens de vakantie. Ik hoorde nu dat de scholen met vakantie gestuurd worden wegens de komende verkiezingen. Ik heb een paar uur met de bisschop zitten praten. Hij is een aardige man. Heel gewoon. Hij is sinds een jaar bisschop en is nog maar 34 jaar oud. Dit is de link naar zijn website, daar kun je kijken wat zijn problemen zijn:

www.tonj.Wau.anglican.org

Dit is dan mijn verslag voor deze week tot 23 juli.

groet,

Gerard