Verslag 3 uit Kitale, Kenya – 30 juli 2017

Hallo familie en vrienden.

Het is weer zondagmiddag en tijd om jullie te rapporteren, wat er van de afgelopen week is blijven hangen in mijn geheugen.De dag begon vandaag weer zonnig, maar nu om 14.00 uur is het bewolkt en later rond 17.00 uur gaat het waarschijnlijk regenen.

Maandag hebben we gewerkt in Matisi in het kerkje St. Emanuel. Ik heb daarvan eerder deze week al een foto gestuurd met twee foto’s,die de overkant laten zien. Het is een kerkje van een soort Pinkstergemeente. Die zijn er hier veel. De Katholieke en Anglicaanse kerken zijn meestal groter en degelijker gebouwd. Deze kerken hebben meer leden en meer geld, zodat ze behoorlijke gebouwen kunnen neerzetten. In de buitengebieden zijn het vaak ook maar hele eenvoudige gebouwtjes. Soms zijn ze ook van takken gebouwd en met muren, die met leem zijn aangesmeerd. Je ziet aan de overkant twee winkeltjes. Dit zijn meestal kleine hokjes langs de weg van een paar vierkante meters. Hier in de straat zijn ze ook wel. Dit zijn vaak winkeltjes van iemand, die er iets bij wil verdienen. Ze verkopen een beperkt aantal artikelen. Vaak groenten en de allereerste levensbehoeften of fruit, die ze zelf hebben gekweekt. Soms verkopen ze maar een paar dingen, maar er zit wel de hele dag iemand bij voor het geval er een klant komt. Veel verdienen doen ze vaak niet. Maandag heb ik niets bijzonders meegemaakt, zodat ik ’s avonds ook vergeten heb om in het dagboek te schrijven.

Dinsdag was een drukke dag in het gehucht Karaus. De kliniek is buiten het dorp. Daar was waarschijnlijk de grond goedkoper. Ik zag 42 patiënten. Opvallend is het dat ik deze week en ook de vorige week veel mensen, vooral kinderen met schurft zie.Vaak brengt de moeder maar één kind mee, omdat ze dan maar eenmaal een registratiekaart hoeft te betalen en een schrift als dossier. Ze hopen dan, dat ze ook medicijnen voor de andere kinderen krijgen. Ik heb nooit zo veel schurft gezien als hier. Je kunt precies zien hoe ze slapen, want meestal krijgen ze de schurft als ze bij iemand slapen. Als de kinderen bij moeder slapen, heeft moeder vaak ook last van jeuk of als de kinderen samen in bed slapen, dan hebben er drie of vier ook last van jeuk. Soms zitten ze helemaal onder door het krabben en raakt de huid geinfecteerd en is een kind bijna te vies om het vast te pakken. Gelukkig wordt er hier ook altijd met handschoenen gewerkt sinds er AIDS heerst. Het is ook duidelijk regentijd. Er zijn veel mensen en natuurlijk mn. kinderen met longontsteking en malaria. Ik zie nu meer malaria dan twee jaar geleden. De dorpen waar we nu komen liggen iets lager dan de dorpen 2 jaar geleden. Dat heeft toch effect op de hoeveelheid muggen, die er zijn. Zo zie je ook vaak, dat de geïnfecteerde muggen van de ene patiënt naar de andere gaan.Vaak hebben er meerdere personen uit een gezin malaria, vooral de kinderen. Je kunt ook duidelijk merken of ze onder een muskietennet slapen. Dat scheelt 90% om de ziekte te voorkomen. Voor de kinderen kunnen ze gratis een muskietennet krijgen.

Deze week zijn de verpleegkundigen in overheidsdienst nog steeds aan het staken. Nu al zeven weken. De regering is blijkbaar elke dag met de verkiezingen bezig en ziet de staking niet als een prioriteit, die eerst moet worden opgelost. De mensen komen er niet door in opstand. Ze slikken het maar en nemen het voor gegeven aan. Op veel dagen is het ook moeilijk om van de ene plek naar de andere te gaan. Als het geregend heeft zijn veel wegen slecht. Vaak is het maar een stuk van een paar honderd meter, dat erg modderig is en waar je bijna niet doorheen komt met de auto. Met de bromfiets is het dan vaak ook een hele kunst. Ze gaan zigzaggend over de weg.

Op woensdag was de weg ook slecht. De chauffeur besloot om te rijden, maar we kwamen toch ook bijna vast te zitten, daardoor waren we pas om 10.00 op de plek van bestemming. Het was toen rustig. Er kwamen maar 16 patiënten, waarvan er 5 een longontsteking en 6 met malaria. Ik was al om 15.00 uur terug. Het was droog gebleven en dan is de weg toch al een stuk opgedroogd. Ik besloot om naar het Kitale museum te gaan. Een deel van het museumpje laat de geschiedenis van de mensheid zien. Er zijn hier in Kenya ook veel prehistorische vondsten gedaan van een miljoen jaar terug. Het andere deel van de tentoonstelling gaat over de drie
belangrijkste stammen in dit gebied in West Kenya. Dat zijn de Luhyas, de Luo’s en de Pokot. De Luhyas zijn Bantoes en hebben een totaal andere taal dan de anderen. Zij komen oorspronkelijk uit West Afrika uit de streek van Cameroen.De Luo’s en de Pokot zijn Niloten en komen oorspronkelijk uit de streek van Ethiopie. Aan veel mensen kun je ook duidelijk het verschil zien, ze hebben duidelijk andere gezichten en neuzen. Het museum heeft ook een open lucht gedeelte. Daar laten ze de huizen van de drie stammen zien.Ze hadden ook duidelijk verschillende huizen. Het museum heeft ook een slangenhuis en een ruimte in de open lucht met pythons en krokodillen. Ze hebben ook nog een paar hectare natuurgebied. Dit ziet er uit als een regenwoud. Het is heel dicht begroeid en als je geluk hebt, kun je ook nog wat apen zien, zoals de velvet apen, zwart-witte Colobus apen en de Braza apen. Maar vaak verschuilen ze zich. Ze laten in het museum ook nog zien hoe je biogas kunt maken. Het was eerst druk in het museum. Er waren veel schoolkinderen. Men ging er blijkbaar met de leraar naar toe. Het buitengedeelte was nat en koud, want het was weer gaan regenen. Een uur daarvoor dacht ik nog dat het weer er goed uitzag.Toen ik weer naar huis liep, kwam ik weer langs een boom waar een tros orchideeën hing. Ik was er al eerder langs gelopen en de verkoopster, die onder die boom mandazis en pannenkoeken verkoopt, had ik al verteld, dat ik benieuwd was naar de orchideeën. Ze zagen me aankomen en ik zag aan hun gebaren, dat ze het over mij en de orchideeën hadden. Dus ik liep er weer heen. Een jonge man sprak me aan en vroeg of ik inderdaad graag die orchideeën wilde hebben, die boven hun hoofden hing.Te hoog om er bij te kunnen. Hij zei: kom morgen om drie uur maar langs. Ik zei, dat ik dan heel dankbaar zou zijn. Ik liep daarna door naar huis. Ik was nog geen 500 meter verder en daar kwam een bromfiets achter me aan. De jonge man had de orchideeën al uit de boom gehaald of waarschijnlijk met een lange stok ze van de tak weten te krijgen, want ze hingen al half los. Ik heb ze een fooi gegeven en we waren allemaal blij.

Woensdag stond er ook in de krant, dat het door de staking van de verpleegkundigen ook moeilijk was om de Cholera te behandelen. In het Yomo Kenyatta Hospital in Nairobi (het belangrijkste ziekenhuis van het land) was maar één verpleegkundige voor 8 patiënten op de intensive care, terwijl er 15 bedden zijn. Een cholera patiënt heeft intensive hulp nodig. Ze kunnen wel 10 tot 30 liter ontlasting per dag kwijt raken. Ze verliezen veel water en zouten. Als ze dat niet drinkend of per infuus kunnen aanvullen raken ze in shock, krijgen nierbeschadiging en raken in coma. Ze worden vaak in een bed gelegd met een gat er in, waaronder een emmer staat om de ontlasting op te vangen. Gelukkig was de cholera aan het afnemen. Er waren maar 37 nieuwe patiënten opgenomen die dag. Maar er was nu ook cholera op het eiland Lamu voor de kust en in Kisumu aan het Victoriameer. In Nairobi heerste er ook cholera in de gevangenis. De oorzaak van de cholera is het vervuilde drinkwater en een niet functionerende riolering. De cholera komt juist in de stad voor en niet op het platteland. Het is nu Regentijd en Nairobi is een miljoenen stad met slums, waar het regenwater nu niet goed wegloopt bij stortbuien.De besmetting is van mens tot mens. Het wordt niet overgebracht door dieren of iets dergelijks.

Donderdag zag ik een mevrouw met een trombosebeen en een man met mogelijk een niersteenaanval. Deze moeten dan eigenlijk naar het ziekenhuis, maar vaak lukt dat niet. Op het eind van het spreekuur kreeg ik duidelijk een pluimpje van één van de vrijwilligers, hij zei, dat ik goed werk had gedaan.

Om 17.00 uur hadden we een gesprek met de Coördinator van de Rotary doctors om te beslissen wat er met ons moet gebeuren tijdens de verkiezingen. Harrie en ik vinden het niet nodig om de stad te verlaten. Kitale is niet een hotspot. De bevolking is hier erg gemengd. De coördinator zei ook, omdat er hier een vliegveldje is waar toch een lijndienst op vliegt, dat we van hieruit ook snel geëvacueerd kunnen worden.We gaan dus niet naar Oeganda, de twee vrouwelijke artsen in Mummias gaan wel naar Oeganda. Zij moeten bij een evacuatie wel door riskant gebied.We hebben de opdracht gekregen, om volgende week woensdag en donderdag niet op stap te gaan. Dat zijn de dagen dat de uitslag bekend wordt gemaakt. Op donderdag wordt er dan weer besloten of we vrijdag aan het werk kunnen.

Op vrijdag was het druk. We zagen 50 patiënten. Omdat het ’s middags weer regende was de weg weer lastig. We hebben een gestrande auto op sleeptouw genomen en in de stad bij een “garage” afgeleverd. Om 17.30 zijn Harrie en ik weer naar de bijeenkomst van de lokale Rotary club gegaan. Er waren maar drie van de 13 leden. Er was een aspirant lid, dit was een RK. priester, die de opdracht had gekregen of hij van de Rotary organisatie nog iets kan leren i.v.m sociale projecten. Na de Rotary club waren we uitgenodigd door de Canadese missionarissen om met hen uit eten te gaan, omdat ze gisteren op vakantie zijn gegaan. We hebben lekker Chinees gegeten in een restaurant. Er was ook Keniaans Rotary lid bij ons. Zij is accountant. Het was lekker en gezellig.

Hagelbui in de Cherangani Hills

Zaterdag zijn Harrie en ik vroeg opgestaan, we zijn gaan wandelen in de Cherangani Hills. We hebben eerst een gids opgehaald bij een Engelsman, mr. Barnley, die hier al 50 jaar woont. We begonnen met mooi weer. De gids nam ons eerst mee naar een top op 2700m met een mooi uitzicht naar alle kanten.Het is prachtig groen land. Heel vruchtbaar. Ik had gezegd, dat ik het bos in wilde om de natuur te zien. maar er is helaas niet veel bos meer over. Het grootste deel van de heuvels is landbouw gebied geworden tot op 2600 meter hoogte. Na die eerste Kaisakat top, nam de gids ons mee naar naar de Kipteber Hill. De weg er naar toe was heel slecht. De Chinezen gaan de weg asfalteren. Maar nu was het daardoor erg modderig. De Kipteber Hill is een alleenstaande top met bos er omheen. We gingen de top beklimmen, maar helaas begon het te regenen en zelfs te hagelen. Harrie ging snel terug naar de auto. Maar de chaffeur, de gids en ik wilden toch proberen boven te komen.Helaas moesten we stoppen. Het was afgelopen met het wandelen. Het bleef regenen ook na de picknick in de auto. We moesten via een omweg terug. Totaal hadden we 160 km gereden. De afstanden zijn hier groot. Door de regen waren we weer op tijd thuis. Daar hoorden we dat de president Uhuru Kenyatta en de vice president Ruto hier in de stad waren voor de verkiezingen. Maar we hebben er niets van gemerkt. Later zagen we op de tv, dat er mensen waren binnen gedrongen in het huis van de vice president. Waarom stond vanmorgen nog niet in de krant. Of het inbrekers waren of politieke activisten?

Dit was dan weer het verslag van mijn indrukken deze week.
Ik hoor of zie hier niets van Nederland. De kabinetsformatie is blijkbaar geen wereld nieuws.

met vriendelijke groeten.

Gerard

PS.nadat ik het voorgaande had geschreven, ben ik nog op bezoek gegaan bij het House of Hope.

Dit is het weeshuis van Zuid-Soedanese vluchtelingen. Nu was het huis vol, omdat de kinderen vakantie hebben gekregen vanwege de verkiezingen.Maar er zijn zorgen in het Huis. De bisschop Peter Yuol Gur zelf heeft geen inkomen, omdat het bisdom erg arm is. De priesters krijgen, wat er op zondag extra op de collecteschaal komt. Hij gaat dinsdag terug naar Zuid Soedan. Er zijn vier personen in de groep, die geen sponsor hebben voor het volgende jaar.

Dat is mijn contact persoon:

1. Gabriel Turich Dak 22 jaar. Hij is aangenomen voor de universiteit hier in Kitale om Public administration te studeren. Hij is tegelijkertijd ongeveer de vader van de groep. Hij is de oudste. Maar iedereen heeft zijn taak.
   hij heeft voor drie trimesters 35000 Kenian shilling nodig ( Dat is ongeveer €330 ) of wel €1000 euro per jaar.
2. Peter Chol Deng 8 jaar oud, zit in de vierde klas lagere school 16000 shilling ( €136) of wel 3x 136 =€408 per jaar.
3. Peter Akoch Achuil 12 jaar oud. Zit in de derde klas van lagere school. 12.000 Ksh ( €102 per trimester) of wel €306 per jaar
4. Regina Alieth Deng zit 10 jaar oud, zit in de eerste klas lagere school, 10.000Ksh. (€85) per trimester of wel €256 per jaar.

De kinderen zien er goed verzorgd uit. Ze helpen elkaar zeer goed, Enkelen zijn de besten van de klas. Ze helpen elkaar met huiswerk.

Mocht iemand zeggen, dit spreekt mij aan. Dan kan ik de komende weken bemiddelen. Het geld moet dan via Western Union worden overgemaakt. Omdat ze vluchtelingen zijn kunnen ze geen bankaccount aanmaken. Als tegenprestatie zullen ze hun best doen en voor ons bidden.