Groeten Uit Ndala 2021 no 2

Het is alweer een week verder. Het leven gaat hier zo zijn gang. Ik ben weer gewend en ik heb bijna alles onder controle. Mijn Tanzaniaanse telefoon werkt. Ik weet hoe ik het bel tegoed kan opwaarderen. Op mijn laptop werkt de dongel/modem en weet ik hoe ik internet bundels kan kopen. Ik kan nu vooruit tot 5 december. Mijn cancelde terugvlucht is weer geregeld. Nu moet alleen mijn visum nog verlengd worden. Ik blijf hier 50 dagen, maar op het visum staat dat dit geldig is tot 3 december. Donderdag kon ik meerijden naar Nzega om naar het immigratie office te gaan. De ambtenaren wilden nog niet helpen. Ik had nog drie weken te goed zeiden ze. Ik moest wel een fotokopie van mijn paspoort en visum maken, waar ze opschreven, dat ik me gemeld had.

Gisteren kwamen de ambtenaren hier bij het ziekenhuis langs en vroegen ze naar mij. We waren nog niet terug van onze fietstocht. Ze hadden mijn telefoonnummer van de directrice gekregen. Maar die hoorde ik niet. Later belden ze weer en zeiden ze, dat ze in Tabora waren en dat ze op de terugweg van Nzega weer langs zouden komen. Ze waren laat en stuurden bericht naar de directrice, dat ze mogelijk vandaag langskomen. Dus ik heb voorlopig thuis arrest om bereikbaar te zijn. Ze willen waarschijnlijk controleren of ik niet aan het werk ben, omdat ik een toeristenvisum heb. We zullen zien wat hun reden is, om mij hier te zoeken.

Maandagochtend kon ik kennis maken, met de dokter die hier nu medisch directeur is, medical officer in charge. De vorige is daarmee gestopt. Joseph Lugumilla is 11 jaar medical officer in charge geweest. Hij was in 2010 de meest geschikte en betrouwbare kandidaat. Hij is een AMO, (assistant medical officer). Dat wil zeggen hij heeft geen universitaire opleiding, maar is in twee stappen opgeklommen tot assistent-arts. Hij is een intelligente man en weet ook theoretisch veel van het vak. Hij heeft het managen naast het werk als arts nooit graag gedaan. Om toch een volledig bevoegd arts aan de top te hebben, heeft het district een arts uit Nzega gezonden. Deze is nu Medical officer in charge in Ndala Hospital, ofwel medisch directeur. Dit is dokter John Nyeho uit Iringa region. Hij heeft in Cuba zijn opleiding tot arts gekregen. Blijkbaar doet Cuba, dat nog steeds. Hij is drie jaar geleden afgestudeerd. Hij is dus nog een jonge man. Maandagochtend heb ik met hem kennis gemaakt, want hij was vrijdag naar een vergadering. We spraken af, dat we maandag om 17.00 uur verder kennis zouden maken. Maar zoals zo vaak gebeurt, liep het anders. Dit was de reden: mijn reisgenoot Robert Van der Zon is zich aan het verdiepen in het gebruik van de computers hier in het ziekenhuis. Ze besloten plotseling om in Tabora bij het St. Ann Hospital te gaan kijken, wat hun ervaringen zijn en welk programma zij gebruiken. Mijn afspraak om 17.00 ging daarom niet door.

Ik ben ’s morgens na de ochtendbespreking visite gaan lopen met de AMO Charles. Het was duidelijk drukker. Er waren toen 23 kinderen opgenomen. De belangrijkste patiënt voor mij was een jongen van 8 jaar, die met spelen op de rand van iets was gevallen. Hij had een schedelbasisfractuur. Hij had ook koorts en hij was zeer onrustig en ik dacht, dat hij mogelijk ook last van nekkramp had. Ik heb een lumbaalpunctie gedaan en ook bloedonderzoek. Zijn hersenvocht was gelukkig niet ontstoken, maar hij bleek ook last te hebben van malaria. Daarom was hij zo onrustig. Een halve dag na het begin van de behandeling voor malaria begon hij rustiger te worden en kon hij donderdag al ontslagen worden. Hij voelde zich alweer goed en zijn oor was weer droog. Ik had nog de zorg voor een prematuur, die zuurstof te kort had gehad. Helaas is die overleden.

Dinsdag lukte het me om de KLM in Dar es Salaam te bellen wegens het cancelen van mijn terugvlucht. Geluk was het alleen maar, dat ik met een ander vliegtuig ging vliegen, dan waar er oorspronkelijk voor geboekt werd. De vertrektijden zijn hetzelfde en als alles goed gaat kom ik woensdag 22 december ’s morgens weer thuis.

Ik heb alleen nog problemen met mijn Nederlandse telefoon. Daarmee heb ik alleen maar een paar uur per dag internetverbinding en kan ik het Nederlands nieuws niet goed volgen. Maar ik merk, dat Corona bij jullie niet goed gaat.

Na 17.00 uur had ik dan de afspraak met de medical officer in Charge en hoorde ik een beetje wat hij van plan is met het Ndala Hospital. Hij ziet het als een uitdaging het ziekenhuis op een hoger niveau te brengen. Na het gesprek ben ik nog naar het dorp gelopen om de vader/oom van twee vroege werknemers van het ziekenhuis te begroeten. Hij runt samen met zijn vrouw en dochters een restaurantje in het centrum van het dorp. Zijn zoon had een opleiding gedaan voor clinical officer, maar Ndala Hospital had geen geld om hem aan te nemen ook al maakt hij een gemotiveerde indruk. Ik ontmoette hem hier twee jaar geleden toen hij in het ziekenhuis hielp om ervaring op te doen. Tot nu toe heeft hij geen baan gevonden als clinical officer. Hij doet nu administratief werk in Dar es Salaam. Dat is nu een veel voorkomend probleem. In bepaalde vakken zijn er te veel. Er is geen geld om ze allemaal een baan te geven, ook al zijn er nog grote tekorten aan deskundigen. Dit is ook het geval met de clinical officers, onderwijzers en verpleegkundigen.

De neef van de heer Ndamo heeft ook een opleiding gehad als clinical officer. Hij had drie jaar voor het ziekenhuis gewerkt en heeft twee jaar geleden bij de overheid gesolliciteerd. Hij is nu aangenomen om medicijnen te gaan studeren in Dodoma. Hij ziet blijkbaar mogelijkheden om dat financieel te regelen. Hij is getrouwd en zijn vrouw werkt als verpleegkundige. Het was gezellig om even met de heer Ndamo te praten.

Woensdagmorgen kwam er een particulier bedrijf uit Arusha, dat pathologisch onderzoek doet, om hier een demonstratie geven. Het ziekenhuis wil met hen gaan samenwerken, omdat het pathologische onderzoek via drie grote ziekenhuizen niet goed verloopt. De dames kwamen uitleggen hoe het te onderzoeken weefsel behandeld en verzonden moet worden.

Na het werk ben ik met Robert gaan fietsen en heb ik hem, hij is water deskundige laten zien waar in 1995 de eerste stenen put in Ulimakafu is gebouwd. Nu zijn er daar tientallen putten met goed en lekker drinkwater. De mensen drinken het zonder het te koken, wat ze met het water van Lake Victoria wel doen. Dat zou wat zout zijn.

Na het bezoek aan de put zijn we een nieuwe weg ingeslagen en zijn we naar de school van de zusters onder de Bogen gaan kijken in Ulimakafu. Twee zusters en twee andere leerkrachten zijn een particuliere school begonnen. Ze geven les in het Engels en niet in het Swahili. Maar de school is nog lang niet klaar. Er zijn nu nog maar twee klassen en ze proberen geld te vinden om de school af te maken, totaal zeven klassen. Wie nog geld te veel heeft kan het aan mij laten weten, dan zorgen we, dat het bij de school terecht komt. We troffen één van de zusters. Ze was nog bij de school, omdat bouwvakkers bezig waren de fundering te bouwen voor de bibliotheek. De school is tot zo ver betaald met behulp van bijdragen van de ouders en de buurt. Naast de school lag al een voetbalveld en een tuin waar ze ook groenten en fruit kweken.

Donderdag ben ik vroeg opgestaan. We waren van plan om naar Nzega te gaan. De zusters moesten iets met de bank regelen. Ik kon meegaan om te vragen het visum te verlengen en Robert van der Zon wou in Nzega iemand van de district watermanagement spreken. Ik ben toen al om half acht begonnen met visite te lopen op de kinderafdeling. Om 9 uur stonden we klaar en vertrokken we naar Nzega.

Eerst gingen we bij het immigration office langs om mijn visum te verlengen. Dat werd geweigerd. Ze zeiden het is nog lang geen 3 december, kom over twee weken maar terug. Maar ik moest wel een photocopy van mijn paspoort laten maken.

Robert kreeg wel telefonisch contact met iemand van het district watermanagement. Die persoon zal in Ndala langskomen.

We waren op tijd terug uit Nzega. ’s Middags ging ik nog langs de kinderafdeling en liep naar de mannenafdeling. Daar zag ik, dat men iemand aan het reanimeren was. Ik ging er snel heen. De patiënt was een jong man van 25 jaar, die juist was opgenomen. Hij kwam van het districtsziekenhuis in Nzega, maar daar had men amper naar hem gekeken. Daarom waren ze naar Ndala gekomen voor zijn buikpijn. Eerst dacht men, dat hij een darm obstructie zou hebben, maar daar was op de foto niets van te zien. Hij had wel medicijnen van de traditionele dokter genomen. De reanimatie lukt helaas niet.

Om zes uur gingen Robert en ik nog naar het dorp, omdat hij een lekke band had. We gingen naar mijn fietsenmaker. Zijn dochter Elisabeth, was juist bij hem om afscheid te nemen. Ze moest over een half uur vertrekken. Ze ging studeren aan de universiteit in Dodoma om leraar te worden. Haar ouders geven blijkbaar liever het geld om dat inschrijfgeld te betalen, dan om in een mooi huis te wonen.

Het huis is nu na 4 jaar nog steeds niet klaar.

Vrijdag 21 november was een dag als normaal. Op de kinderafdeling lag een kind van 3 jaar. Het heeft een longontsteking, maar is ook ondervoed. Ik verdacht het van polio, maar de dokter hier concludeerde, dat het geen kracht in de benen had wegens de ondervoeding. Ik laat het ook nog testen op HIV en ik heb de medicatie veranderd. Ik heb hem vandaag op zondag nog niet gezien Nu is er een dienstdokter verantwoordelijk voor.

Gisteren, zaterdagochtend zijn Robert en ik naar het dorp Tongi gefietst 16 kilometer hier vandaan. Robert was daar in 1977 geweest met andere vrijwilligers om een waterreservoir te bouwen. Dat was een idee van de witte pater Hendriks, die uit het Westland kwam. Ik ben er toen ook gaan kijken op een zaterdagochtend. Daar had ik Robert voor het eerst ontmoet Ze bouwden een reservoir half in de grond en een wal er omheen. Aan de binnenkant werd er bitumen plastic gelegd. Helaas heeft dat niet lang standgehouden. Na een tijdje is het ingestort. Gisteren waren de resten er nog van te zien. Alleen het bitumen was weg. De kuil en de wal waren er nog gedeeltelijk.

Op de terug weg heb ik theegedronken bij een cafeetje in het dorp. We zijn nog gaan kijken bij een waterbron met een plas. Men was daar al druk met groenten te verbouwen en rijst voor te kweken om het, als het regent, onmiddellijk uit te planten.

Toen we terug in Ndala waren, kwam Maria de huishoudelijke hulp vertellen. Dat de directrice naar ons had gezocht. We hoorden van de directrice dat de immigratiedienst er voor mij was geweest en dat ze door waren gegaan naar Tabora. Ze zouden later op de middag terugkomen. Dat gebeurde niet. Ze kwamen vandaag om drie uur terug.

Robert in ik namen ons paspoort mee. Met Robert was het snel klaar, want hij is geen arts en hij vertrekt voor het visum is verlopen, maar van mij zeiden ze, dat ze niet geloofden, dat ik alleen maar als toerist hier was. Ik was arts. Het lukte de directrice niet om anders te verklaren. Ze zouden mijn visum verlengen als ik 500 000 shilling zou betalen.

Na enig overleg werd dit verlaagd tot 350.000 Tanzaniaanse Shilling (€135). Dan zou mijn visum met twee maanden verlengd worden en zou ik ook bevoegd zijn om patiënten te behandelen. Ik zou dan vrij zijn. Ik heb maar betaald, anders kan ik hier alleen maar rondlopen en dat was niet de bedoeling. Ik kan nu openlijk als arts werken. Ja, zeiden ze, als ik een officiële werkvergunning aangevraagd zou hebben zou dat $300 kosten. Met hen viel dus nog te overleggen, zeiden ze. Als ik niet betaald zou hebben zouden ze waarschijnlijk terugkomen om te controleren of ik inderdaad niet aan het werk zou zijn. En zou ik en het ziekenhuis een boete krijgen. Nu kan ik gerust rondfietsen en rondlopen op de afdelingen zonder problemen te krijgen. Het visum is dus nu geregeld, maar anders dan ik had gedacht.

Ik ga nu nog even foto’s bij dit verslag zoeken en dan is het tijd om te ontspannen. Robert wil ook nog even naar buiten om frisse lucht te scheppen voor het donker wordt.

Heel veel groeten en tot de volgende keer.

Gerard