Verslag 5 uit Kitale, Kenia – 14 augustus 2017

Hallo allemaal.

Er is weer een week voorbij. De week was deels opwindend en deels saai.

We konden de afgelopen week dus niet werken vanwege de verkiezingen. Maandag en dinsdag kwam dat, omdat een deel van het personeel naar huis was gegaan om te gaan stemmen. Een andere reden was dat er door de verkiezingen ook onlusten zouden kunnen ontstaan. Maandag ben ik later op de ochtend wel naar de stad gelopen om de krant te kopen en een paar boodschapjes te doen. Het was rustig in de stad. Op het eind van de middag had ik een afspraak met Gabriel Dak, de Zuid Soedanees, om op bezoek te gaan bij Champaign Maras. We waren nu welkom, in tegenstelling tot zaterdag de 5de. We gingen naar een studio dicht bij de markt. Het was naast een gebouw van Mwangaza studio.We liepen een donkere gang in een trap op en weer door een donkere gang met allemaal kamertjes, kantoortjes van 10m². Aan het eind van de gang gingen we door een deur, die afgesloten kon worden en daar was een klein studiootje. De wanden waren bekleed met geluiddempend materiaal en er stonden drumstellen en een keyboard en een gitaar.In de kamer er naast stond opname apparatuur en ze hadden een kamer om les te geven. Champaign Maras was lid van een clubje musici hun naam is : Revolving Art. Ze hebben ook een website. Ik mocht proberen op het keyboard te spelen, maar ik heb helaas nog niet geleerd uit mijn hoofd te spelen. Daarna begon Champaign samen met een ander te spelen, hij op de gitaar en een vriend op het keyboard. Champaign zong een lied, dat hij later dit jaar op een CD wil laten zetten. Hier vangt de groep ook sommige van de straatkinderen op om hen muziek les te geven. Het was een gezellige kennismaking. Ze zouden nog kijken of er voor mij een mogelijkheid was om piano te spelen. We zouden dat dan op woensdagmiddag kunnen, doen na de verkiezingen.

Dinsdag was het dus de dag der verkiezingen. Tegen tien uur zijn Harrie een ik toch naar de stad gelopen. Onderweg kwamen we langs een lagere school. Daar stond het vol met mensen, een lange rij van 100 m. Er stonden veel auto’s en de bromfietstaxies reden af en aan. Later zagen we in de stad bij een openbaar gebouw ook een lange rij staan. Eerder in het jaar had iedereen zich al moeten laten registreren. Nu werden ze via de vingerafdruk in de computer herkend en konden ze op zes dingen stemmen: voor de president, voor de gouverneur van de county (provincie), voor het parlement en de senatoren. Dat duurde dus allemaal lang. Het ging ook nog regenen hier in de buurt en op veel andere plaatsen. De stembureaus waren om 6.00 uur open tot 17.00 uur. Veel mensen stonden blijkbaar ’s nachts om 4.00 uur al in de rij. Toen ik ’s middags hier in de buurt bij een andere lagere school ging kijken, om 17.00 uur, was alles rustig. De stemming zelf is overal rustig verlopen. Op sommige paatsen zijn de stembureaus langer open gebleven om toch, wegens de regen en andere vertragingen, iedere een een kans te geven om te stemmen. Het was wel koud en regenachtig, helemaal geen tropisch weer.

Woensdagmorgen zijn we weer naar de stad gelopen, want je moet toch wat doen en beweging hebben. Harrie liet op de ouderwetse manier de messen slijpen van het huis. We hadden dinsdag wel knoflook gekocht, maar vergeten dit mee te nemen. De koopman zag ons en gaf het alsnog mee. Woensdagmiddag zouden we weer gaan muziek maken. Helaas was de kerk gesloten. Daarom besloten Champaign en zijn vrienden om bij ons te komen. Ze kwamen om 14.00 uur met de auto. Twee keyboarden en een gitaar en een twee zangeressen. Ze wilden me nog een kans geven om samen te spelen. Het werd een gezellige middag. Er werden oude liederen gezongen, die ik ook al kende van Tanzania. Harrie genoot er ook van. Ik moest op mijn MP3 speler laten horen, dat ik ook een dochter had, die kon zingen. Dus ik heb een paar dingen van Stefanie laten horen. Dat vonden ze prachtig ook al was het klassiek. Het beviel goed, zodat Champaign nog een vriend opbelde. Dit was Eduard Njoroge. Hij is de zanger van de groep.Die had in Johannesburg, in Zuid Afrika, filmtechniek gestudeerd. Hij is nu filmproducer hier en kon er van leven.

Toen ze weg waren was ik erg moe en later bleek, dat ik een beetje ziek aan het worden was. Ik kreeg keelpijn en ook een beetje verhoging. ’s Nachts sliep ik slecht en heb maar een aspirine genomen. We hebben natuurlijk op het journaal zitten wachten voor de einduitslag. Dit werd steeds uitgesteld. Het zag er naar uit, dat de zittende president zou winnen, maar de definitieve uitslag zou pas vrijdagavond om 22.00 uur komen.
Er waren uitspraken van de oppositiepartij, dat de computers van het telbureau waren gehackt op dinsdag. Daarom is men alles met de hand gaan na tellen. Ook duurde het erg lang voordat de laatste tienduizend verslagen van afgelegen stembureaus binnen waren. Dit kon niet per email doorgegeven worden, omdat daar geen bereik was. De papieren moesten met de auto naar Nairobi worden gebracht. Nu in de regentijd is dat een hele klus.
De huidige president Uhuru Kenyatta lag met anderhalf miljoen stemmen duidelijk voor op zijn tegenstander. Zolang er geteld werd, was er al wel veel discussie, maar het bleef rustig.

Donderdagmorgen hadden we een afspraak met Father Benjamin Kemboi. Hij komt hier uit de streek, uit de Cherangani Hills. Hij was blijkbaar op zoek naar hulp. Hij wil voor zijn geboortedorp een waterleiding aanleggen. Harrie vertelde hem dat er op een dorp waar Harrie naar toe gaat op Vrijdag al zoiets is. Hij nodigde de pater uit om daar a.s. vrijdag mee naar toe te gaan.
Na 12.00 uur kwam er een nog een vrouw van de Rotary hier. Ze zou nog komen praten en iets uitleggen. Ze bleef eten en moest blijkbaar ook haar verhaal kwijt. Ze is accountant en is manager van een vrouwenorganisatie Ze heeft twee dochters, maar een man die drinkt en daardoor problemen veroorzaakt. Ik zou om 17.00 uur nog naar de stad gaan, Maar Gabriël, belde, dat ik niet moest gaan, want er was een demonstratie aan de gang bij het Museum. Er was nu ook onrust in Kisumu en er zouden al zes doden zijn. Dat was dus niet prettig en er was ook al een demonstratie voor vrijdag aan gekondigd.

Vrijdag was het de hele dag weer wachten op de uitslag. Op de Tv werd steeds verteld, dat men bijna klaar was met het tellen, maar uiteindelijk werd het toch vrijdagavond. Het totale resultaat was pas na 22.00 uur bekend en toen begon men te feesten, maar in Nairobi en Kisumu braken rellen uit. In Nairobi had de oppositie gewonnen en niet de huidige president. De President riep de Kenianen op om de uitslag te accepteren en rustig te blijven. Hij zei, dat de verkiezingen komen en gaan, maar dat je buurman en je broer of zus blijven. Daar moet je verder mee leven. Er is geen reden om te gaan strijden. Ik vond hem een goede indruk maken. Maar de oppositieleider zei alleen maar dat de uitslag niet geaccepteerd zou worden en dat men actie zou ondernemen. Ik kreeg hierbij het gevoel, dat die Rayla Odinga alleen maar voor zijn eigen carrière ging en niet voor het welzijn van het land. Omdat we steeds moesten wachten, had ik tijd om te lezen. en heb ik het boek van Coetzee “Disgrace”kunnen uitlezen. Het was goed en ook typisch Afrika.

Gisteren was het advies weer om snel boodschappen te gaan doen, zodat je voor de middag weer thuis bent. In Kitale was het nog rustig, Er waren duidelijke minder mensen op straat dan normaal. In de supermarkt was ook alles nog niet aangevuld. Bij Tuskys was b.v. sinds vrijdagmorgen nog geen brood aangevuld. dat gaat waarschijnlijk pas zondag gebeuren. Toen ik thuis was gekomen, heb ik natuurlijk naar het nieuws gekeken. In Nairobi en Kisumu waren onlusten uitgebroken. Ook in andere plaatsen rond het Victoriameer waren onlusten. Dit is het gebied van de Luo’s, de stam van de oppositie-leider Rayla Odinga, die nu voor de vierde keer heeft verloren. Hij is wel een periode vicepresident geweest, maar kon blijkbaar toch niet samen werken met de anderen. Nu is zijn carrière voorbij, want hij is 72 jaar oud. Hij moet het nu overgeven aan een ander, die het misschien beter doet, zodat hij inderdaad de corruptie etc. kan aanpakken. Vandaag heb ik nog niets gehoord. Er zouden gisteren 24 doden zijn gevallen. Ik las, dat door de staking van de verpleegkundigen de gewonden, niet geholpen werden in het grote ziekenhuis in Kisumu. Ze konden met de ambulance naar een missieziekenhuis gebracht worden. De rekening moesten ze wel zelf betalen. Kisumu is een stad met meer dan een miljoen inwoners. Dit is toch echt wanbeleid. Verpleegkundigen, die wel wilden werken, konden het ziekenhuis niet bereiken, omdat er geen vervoer was.

Tot slot ben ik vandaag om half vijf nog gaan wandelen. Ik ben de stad uit gegaan en ik heb mijn kilometers op het boerenland gelopen. Overal staat de mais hoog. Er zijn veel bomen hier in de omgeving. Er zijn ook boeren, die een paar koeien melken en de melk verkopen. Ik zag natuurlijk ook nog een andere orchidee. Dat maakte de dag weer goed.Maar veel bloeiende planten zijn er nu niet.

Ik hoop, dat we morgen weer kunnen werken. Vandaag waren er geen grote onlusten. Raila heeft wel zijn achterban opgeroepen om morgen te gaan staken.
Hiermee hebben jullie dan weer een indruk kunnen krijgen. Hoe het in zo’n land aan toe gaat. Kenia is dan nog een van de meet ontwikkelde in Afrika.

Vanmorgen ben ik nog naar de kerk geweest. Er was maar 20 % van normaal in de kerk. De pastoor hield ook maar een korte preek, zodat iedereen weer op tijd naar huis kon.