Dit is dan al weer het op één na laatste verslag van mijn verblijf in Kenia. Terwijl ik aan het verslag begin, zit ik in het midden van Kenia. Ik ben nu in Nanyuki ten noordwesten van Mount Elgon. Dit is ook nog steeds hoog op 2000 meter, maar hier is het droog. Er is bijna geen gras en het grootste deel is bruin. Het is nu nog regentijd, Dat betekent, dat er in deze streek weinig regen is gevallen.
Zondag ben ik voor de laatste keer naar de kerk gegaan in Kitale. Het was nog steeds rustig in de kerk. Dit kwam ook doordat de schoolkinderen nog vakantie hebben. Na de dienst trof ik Gabriel T. Dak weer . Hij vertelde me, dat hij ’s middags voor de Zuid-Soedanezen moest preken in hun eigen kerk. De groep Zuid-Soedanese weeskinderen worden zeer religieus opgevoed. Ze hebben elke avond na het avondeten 45 minuten voor gebed. Ze beginnen met de bijbel lezen en gaan er daarna over praten met elkaar.
Zondag 20 augustus had Harrie Neys een afspraak gemaakt bij Zenah Chepchirchir. Ze had ons uitgenodigd voor de lunch. We gingen er om 13.30 naar toe en kwamen pas om 18.00 uur terug. Zenah had samen met haar vriendin een lekkere lunch klaar gemaakt. Bijna altijd is er een chapati bij. Dit is een soort droge pannenkoek. Het is met water gemaakt en het deeg is dikker dan bij onze pannenkoek. Ik vind onze pannenkoek toch lekkerder. Na de lunch kwam de man van Zenah thuis. Hij was behoorlijk aangeschoten, dat schijnt hij dagelijks te doen. Zenah moet dit aanvaarden. Als ze dreigt weg te gaan, dan zegt hij dat ze dan geen geld meer krijgt voor de kinderen. Ook al is hij dagelijks dronken, hij schijnt zijn werk nog goed te doen. De vriendin Hawa heeft een soort gelijk probleem. Ze heeft zelf een winkeltje en een molentje om de mais te malen. Haar man doet in zaken en blijkbaar ook nog goed. Er stonden twee auto’s op haar erf. Haar dochter was onlangs op de Universiteit afgestudeerd. De vrouwen werken dus hard. Zondagavond, toen we al terug waren,kwam Frida Lörgren thuis. Ze was een week naar Oeganda geweest vanwege de verkiezingen. Daarna had ze een week in Mumias gewerkt, omdat één van de andere artsen ziek was.
Maandag de 21st was het de laatste gewone werkdag voor mij. We hebben weer in de St. Emanuel kerk in Matisi gewerkt. De dag begon stralend, maar daarna werd het bewolkt, het bleef wel droog. Maandag zag ik een kind met ernstige ondervoeding. De jongen was anderhalf en woog zes kilo. Helaas was het test materiaal om op HIV te testen op. Ik heb de oma gezegd, dat ze dinsdag meteen naar het ziekenhuis moest gaan, want het kind loopt groot risico om te overlijden, als een een beetje ziek wordt. Later op de middag kwamen de nieuwe doctors uit Zweden. Het bleek een “echtpaar” te zijn. Ze was van Cubaanse afkomst en had ook nog een Cubaans paspoort. Ze had in het verleden al in Oeganda gewerkt. Huis huis was vol want we waren toen met 5 personen, daarom was ik blij, dat ik al had besloten om ook maar op woensdag te vertrekken en niet tot Zaterdag te wachten.
Dinsdag konden we met drie artsen naar de kliniek gaan. Ik moest zogenaamd mijn opvolgster inwerken, maar ze werkte samen met Frida Lorsgren. Het was goed, dat ze samen waren. Er kwamen die dag 68 patienten. Dat was het hoogste aantal, wat ik gehad heb. Na het werk namen we afscheid van de vrijwilligers en heb ik extra foto’s gemaakt. Toen we thuis kwamen, zat Daniel Muruka de Coordinator al te wachten. Ik heb de financiéle overdracht gedaan. Totaal, hadden we op onze Jeepline 32720Ksh (€280.-) verdiend in zes weken. Toen Daniel klaar was, kwam er een vriendin Jessica Svedin Neding van Frida Lörgren. Ze zou drie weken blijven. Nu waren alle kamers dus dubbel bezet. Hoog tijd voor mij om te vertrekken. Daarna hadden we nog een evalutie met alle medewerkers van de beide jeeplines. Iedereen kreeg het woord inclusief wijzelf. Zo te zien was iedereen tevreden. Men had gehoopt op een afscheidsparty, maar Harrie en ik hadden besloten, dat het zinvoller was om iets in hun gezamenlijke pot te stoppen. Men vond het jammer, dat ik volgend jaar niet meer terug kan komen. Ik wordt dan 75 en daarna neemt de Zweedse Rotary geen dokters meer aan.
Tot slot had ik nog een afspraak met Gabriel Dak i.v.m. de sponsoring van de kinderen. Ik moest nog de bankgegevens hebben. Ze nodigden me uit om te blijven eten. Ze aten Ugali met een dunne moes van pompoen bladeren. Dit was best lekker. Dit was op de Dinka manier klaar gemaakt. Gabriel vertelde, dat ze in de vakantie als iedereen thuis was, men soms moeite had om rond te komen. Er moest dan veel meer eten gekocht worden en de electriciteits en water rekening werden dan ook veel hoger. Nu waren ze met 19 in huis. Twee waren elders. Toen ik thuis kwam wilde ik nog gaan internetten, maar dit lukte weer niet, dat was zeer frustrerend. Toen ben ik maar naar bed gegaan.
Woensdag morgen was ik nog erg druk. Ik zou met Gabriel nog naar de school gaan van de kinderen. Na het afscheid te nemen van de medewerkers van de afgelopen zes weken ben ik dus naar de stad gegaan naar “House of Hope”. Daar was het blijkbaar vakantie. De kinderen waren nog met het ontbijt bezig. Ik kreeg ook een beker milletpap, maar zonder suiker. Ik moest nog een keer foto’s maken van de hele groep.
Daarna ben ik met Gabriel en een van de andere jongens naar de Dorothy school gegaan. Dit was maar 200 meter bij hen vandaan. Regina Athien Deng gaat daar naar school voor dagonderwijs. Maar het is wel een particulier school van een of andere Pinkstergemeente. De administrator was er niet. Maar hij zou later op de ochtend contact met me opnemen. Toen hebben we een motor taxi “bodaboda” genomen en zijn naar de school gegaan waar de beide Peters naar toe gaan. Deze Kitale Progressive school is een eindje buiten de stad. De jongens gaan er heen als intern. Het was opvallend, dat de andere jongen, die mee was gegaan naar de Dorothy school 23 jaar was en hij zat in de laatste klas, klas 8, van de lagere school. Hij had eerder geen kans gehad om naar school te gaan. De Kitale Progressive school zag er goed uit. Het was een grote school met 300 leerlingen, waarvan er 200 intern waren. Het was ook nog een gemengde school voor jongens en meisjes. Ik heb daar kennis gemaakt met de directeur en de administrator. Nu weten ze dus, dat de kinderen gesponsord worden.We zijn weer op de bodaboda naar de stad terug gegaan. Ik ben naar de bank gegaan, omdat ik mijn geld nog steeds niet heb terug gekregen. Ze zeiden, dat het was teruggestort naar de ING en dat ik contact op moest nemen met de ING. Omdat ik nog steeds problemen had met de internetverbinding op mijn laptop ben ik daana naar de overkant van de straat gegaan naar Safaricom. Dit keer heeft dat bezoek wel geholpen. Nu is het probleem opgelost en kan ik altijd inloggen.
Daarna ben ik naar een restaurant gegaan om een kop koffie te drinken en om te kijken of ik mijn email wel kon bekijken. Dat lukte. De administrator Kennedy van de de Dorothy school kwam daar ook naar toe en gaf me de gegevens om het geld naar de school over te maken. Hij had het netjes uitgeprint. Daarna was het tijd om snel naar huis te gaan want het was al 11.30 en om 13.00 zouden we vertrekken. Ik moest mijn spullen nog pakken. Dat was snel gedaan, maar Harrie kwam pas om 13.30uur uit de stad terug. We zijn tegen 14.00 uur uit Kitale vertrokken en waren om half vier in Eldoret. Toen de taxichauffeur Harrie had afgezet bij het vliegveld kon ik naar het Hotel Wagon gaan, waar ik had besproken. Dit is een oud hotel en is genoemd naar de eerste bewoners van Eldoret. Dit was een boer, die in 1912 uit Zuid-Afrika was gekomen. Hij kwam met een huifkar naar de plek en heeft zich daar gevestigd tegenover het station. Nu is Eldoret een stad met > 300.000 inwoners.
Donderdag was een frustrerende dag. Het was goed, dat ik geen afspraken had. Ik ben toen de hele dag bezig geweest om het schoolgeld van de weeskinderen over te maken. Dit lukt steeds maar niet, omdat de bank code niet klopte. Op een gegeven moment ben ik naar een filiaal van de bank gegaan en heb hulp gevraagd. Hat advies was om de code maar weg te laten en alleen het postadres in te vullen. Toen lukt het wel, maar mijn telefoon had geen internetverbinding. Toen moest ik uit zoeken waarom de telefoon niet werkte. Gelukkig vond ik dat bij Vodafone. Het was de telefoon uit zetten en waar aanzetten. Toen werkte het weer.
Toen moest ik van de andere bank de gegevens hebben en had weer het zelfde probleem. Maar het was al 16.00 uur geweest en de bank was dicht. Tot slot ben ik gaan wandelen en heb de eerste huizen van Eldoret bekeken. Dat waren 2 huizen van die blanke boer. Het station was ook oud. De spoorlijn wordt alleen maar voor goederenvervoer gebruikt. Het was helemaal verwaarloosd. Nu gaat men het moderniseren. Het eerste stuk Mombasa Nairobi is klaar. Van al de frustraties ben ik maar uit eten gegaan bij een Indisch restaurant. Het was een kunst om het te vinden. Maar daar was het eten heel lekker, maar heel sterk gekruid.
Ik had besloten om vrijdag te gaan wandelen. Ik werd door Francis naar de plek gebracht waar de matatu’s voor Kaptagat vertrokken. Dit is een plek met bos en hoog, 2400 m. Hier zijn veel marathon lopers aan het trainen. Helaas was het bos grotendeel aangeplant met eucalyptus bomen, dennen en cipressen, omdat die snel groeien.Er was dus weinig oorspronkelijk bos te zien. Wel hoorde ik, waar ik dan wel moet zijn, Dat is misschien iets voor a.s. zaterdag. Vrijdagmiddag lukt het me ook om de andere bankopdracht te versturen.
Zaterdagmorgen zijn Francis Ngige, mijn chauffeur en ik om 9.45 uur uit Eldoret vertrokken. Het was een lange rit. Eerst een weg door de bergen met veel bochten, maar een mooi landschap. Groen als Oostenrijk. De weg is tegenwoordig goed geasfalteerd. Er zijn nu maar weinig potholes. We konden dus goed doorrijden. We hebben geluncht in Nakuru en waren later om half zes in Nanyuki. Ik had een naam van een hotel. Toen we de weg vroegen, stonden we er 50 meter vandaan. Dit was een goedkoop, maar schoon hotel. Dit Hotel Batian had goede service. Vanmorgen kon ik de top van de Mount Kenia zien.
Nu zijn we in Isiolo, 30 kilometer daar vandaan, maar het is een totaal ander Kenia. We zitten nu op 800 meter hoogte i.p.v. 2000m. Het is hier warm en droog en het heeft al maanden niet geregend. De wind waait door de ramen alsof het stormt. Men verwacht de regen weer in oktober. Ik heb een schoon hotelletje, heel goed koop, maar €13 euro voor BB. Het is van moslims, waarschijnlijk Somaliërs. Ze zien er anders uit, dan wat ik de afgelopen weken zag. In Eldoret zijn het Kalencin. Die zijn erg donker. Hier zijn er veel bruine mensen.
Straks om 16.00 uur gaan we de zaak verkennen.
Tot volgende week, dan ben ik weer thuis.
met hartelijke groet
Gerard