Hallo familie en vrienden,
Het is al weer zondag. De dagen vliegen voorbij. Ik heb genoeg te doen. Nu is het wat saai op de zondagochtend. Maria Mathias, onze hulp van 40 jaar geleden, is in de keuken bezig om ook voor mij en mijn bewaker te koken en voor zijn brood te zorgen. Maar anders is de dag lang zonder iemand te zien. Ik hoor hier wel muziek van een bar in het dorp, maar dat is op de achtergrond.
Vorige week zondag, kwam op het eind van de middag een van de verpleegkundigen om me te bedanken. Drie jaar geleden, was ik langs de plek gekomen, waar hij een kamer huurt in een van de huizen van het ziekenhuis. Ik had hem toen geadviseerd om zijn verpleeg opleiding af te maken. Hij heeft dat gedaan met sponsor geld van het ziekenhuis. Hij heeft zijn diploma gehaald in Itigi en daarna is hij gevraagd door het ziekenhuis om zich te specialiseren in anesthesie. Het ziekenhuis heeft voor beide opleidingen financiële steun gehad van de ASBN ( Arnhemse stichting Bijzondere Noden).
Volgende maand gaat hij trouwen. Zijn aanstaande vrouw was studente op de Pedagogische academie hier naast het ziekenhuis. Ze komt uit Kigoma. Hij is een Mnjaturu en zij een Mha.
Ze hebben geen stam verbanden en trouwen dus op de moderne manier, zonder dat hun ouders zich met de keuze bemoeien. Later deze week kreeg ik een uitnodiging om bij te dragen aan hun feest. Dat is hier blijkbaar nu de gewoonte. Alle genodigden dragen bij. Ik word gevraagd om 15.000 TSH bij te dragen voor volgende week, dan krijg ik blijkbaar de officiële uitnodiging. Ze trouwen op 3 november in Singida en daarna is er een feest hier in Ndala. Het komende weekend is er feest in Kigoma bij de familie van de bruid. Dat is hier 400 km vandaan aan het Tanganyika meer en Singida is ten oosten van Ndala ook een paar honderd kilometer hier vandaan. Dat zijn de problemen van het leven in een groot land met grote afstanden.
Dat er een bijdrage voor het feest wordt gevraagd is blijkbaar nu normaal. Ik heb het gisteren ook meegemaakt en ik hoorde het vanmorgen in de kerk ook.
Vorige week ben ik om 18.00 uur nog even gaan fietsen. Ik ben naar het noordoosten gefietst. Ik zag toen een black shouldered kite, (een wouw met een zwarte schouder) Die had ik nog niet eerder gezien.
Zondag morgen hebben het waterbed ook nog bijgevuld, want hij verliest toch wat water. Nu ligt hij beter en lig ik ’s nachts niet half op de latten..
Maandag moest ik natuurlijk aan de verjaardag van Annie en Thomas denken. Ik heb de Whats Upp uit staan. Anders loopt de rekening snel op. Ik heb al meerdere waarschuwingen gehad, dat ik boven de 5 euro per dag zat. Dat is meer dan 150 euro in de maand. Jullie moeten dus maar even geduld hebben met mijn reacties.
Ik was deze week erg bezig met de gezondheid van twee grotere jongens op de kinderafdeling. De een is tien jaar en de ander elf jaar. De eerste, Musa, heeft een infectie van het linker been, met sepsis. Hij leek te reageren op de antibiotica, maar later toch niet. Hij heeft een incisie gehad van zijn Li onderbeen en dat werd beter. Maar door de bloedvergiftiging had de infectie , zich ook verspreid naar zijn re heup. Op donderdag heb ik een foto laten maken van de heup en gezien, dat de re heup ook ontstoken was. In overleg met de collega’s heb ik de medicatie uitgebreid en vrijdag leek hij stabiel te zijn en was zonder koorts. Toen heb ik toegestaan , dat hij als poliklinisch patiënt behandeld kon worden. De familie vroeg al de hele week of dat mogelijk was, want er lagen 4 familie leden in het ziekenhuis. Ze hadden een aanrijding gehad met de motor. (achter op elkaar gereden). Ze hebben dus een hele hoge ziekenhuis rekening zonder verzekering. Ik moest dus dagelijks praten als Brugman om hem in het ziekenhuis te houden. Uiteindelijk is het gelukt en leek hij vrijdag de goede kant op te gaan. Hij kon weer eten en zat de hele middag op de polikliniek tv te kijken.
De andere jongen, die ik niet beter kon krijgen was Bulgur 1 jaar oud. Hij had buikpijn en koorts aanvallen, was aan het overgeven. De ene keer leek het beter en zakte de koorts, dan kwam ook bij hem de koorts weer opzetten. Uiteindelijk heb ik donderdag bij hem ook de knoop doorgehakt en een foto van zijn longen laten maken en een echo van de bovenbuik en bloed en urine onderzoek herhaald. Conclusie was: hij heeft een ontstoken galblaas en een nierbekken ontsteking aan dezelfde kant. Ik heb de medicatie aangepast en vrijdag was hij ook veel beter en vroeg de vader al of hij mee naar huis kon.
Ik had maandag ook nog een jongen van 5 jaar oud. Hij had iedere paar maanden malaria en had al wel 20 bloedtransfusies gehad. Hij had ook een grote milt. De bedoeling was om hem medicatie te geven, zodat hij een half jaar geen malaria krijgt en daardoor kan de milt weer kleiner worden. Daarvoor moet hij de ouderwetse Paludrine hebben. Maar die is niet te krijgen. Wij gebruiken dat niet meer als preventie en daarom kan de fabrikant er geen winst meer mee op maken. De middelen die wij gebruiken zijn veel te duur. De pillen, die ikzelf gebruik voor preventie kosten ook nog 60 euro voor twee maand. Dat is veel te duur voor hier. Die medicatie is niet te krijgen.
Je ziet dat hier de tijd ook verder gaat. Maandag fietste ik rond en zag ik een bekende voor een drankwinkel zitten. Ik er naar toe en zag, dat er zelfs wijn werd verkocht. Wel Tanzaniaanse, maar die is redelijk goed. Ik ontdekte deze week ook al een winkel waar je kon pinnen.
Dinsdag morgen, was een onrustige ochtend. Ik werd tijdens het visite lopen gebeld door iemand van de Belgische ambassade met de mededeling , dat er een bezorger in Tabora voor de school stond om aan mij de telescopen te overhandigen. Ik moest dus naar Tabora bellen, of zij dat daar konden aannemen. Daarmee was het transport van de 2 telescopen, die via Mabula vanuit de universiteit van Gent naar hier gestuurd zijn afgerond en is het wachten op Mabula om ze in elkaar te zetten en uitleg te komen geven.
Een uur later wordt ik weer gebeld, door iemand met een onbekende naam. Hij wil me spreken. Ik snapte er niets van , Hoe kwam die man aan mijn telefoon nummer in Tanzania.
Maandag avond was het al raar. Er stond ’s avonds om 21.00 uur iemand aan de poort van de tuin te kloppen en vroeg of hij mij kon spreken, hij wou een huis huren. Ik heb gezegd, dat hij dan naar de leiding van het ziekenhuis moest gaan, omdat ik hier ook een gast ben. Ik kon hem echter niet zien achter de poort en wist niet wie of wat.
De volgende ochtend was hij dus naar de hoofdingang van het ziekenhuis gegaan en men had zelfs verteld, dat ik in dat grote huis woonde. Het was een Indiër van een aannemersbedrijf en hij zocht woonruimte voor personeel om hier in de buurt dingen te kunnen aannemen. Het huis waar ik verblijf is het grootste in de omgeving, vandaar. Dat was dus even onrust tussen de gewone dingen door.
Bij de koffie had ik ook nog een gesprek met zuster Florida, de directrice, over de reparatie van de regenwatertanks hier op het terrein. Ik had even zoveel aan mijn hoofd, dat ik vergat een lumbaalpunctie te doen en de verpleging riep me ook niet terug. Toen ik om 16.00 nog een ronde deed over de kinderafdeling, zag ik ineens het kind weer, gelukkig was het kind niet doodziek. Ik heb alsnog de lumbaalpunctie gedaan en mijn diagnose was bevestigd. Het kind had behalve diarree ook nekkramp. Ik heb de behandeling aangepast en de volgende ochtend ging het al veel beter met het kind.
Dinsdag avond was ik bij de zusters uitgenodigd voor de avondmaaltijd. De coassistenten hebben hun stage er al weer opzitten en waren bij de zusters uitgenodigd voor het afscheid. Het was even een gezellige avond. Tot 21.00 uur.
Woensdag had ik behalve de twee jongens, waar ik al over schreef, nog twee ernstig zieke kinderen. Het ene kind met malaria en bloedarmoede , was comateus en reageerde niet op de behandeling. Ik moest zorgen, dat het genoeg vocht binnen kreeg. Dat is gelukt en de volgende dag begon het weer wakker te worden, bij te komen en voelde weer pijnprikkels. Twee dagen later is het kind weer gezond ontslagen. Dat is typisch bij Malaria. Zo zijn m.n. de kinderen op sterven na dood, maar als de behandeling eenmaal aanslaat, dan genezen ze ook heel snel.
De andere baby Veronica was ook bewusteloos, had longontsteking en diarree en overgeven.
Veronica is toch de volgende dag overleden. Eerst leek het beter te gaan. Toen ging het weer slechter en waarschijnlijk had de familie het ook traditionele medicijnen gegeven. Toen het kind over leed, gaf het heel veel zwart water op.
Donderdag was een hele rare dag, ik dacht ’s morgens een ogenblik, ik heb het niet meer. Ik ging om 7.50 alvast kijken voor de morgen overdracht. Er waren nog drie kinderen ernstig ziek. Veronica had nog steeds een lage bloedsuiker, ook al hadden we glucose gegeven. Er was een kind met brandwonden en ondervoeding op sterven na dood. Daar moest ik actie op ondernemen en er was een andere opgenomen, Mbinzie, met een ernstige longontsteking en ook in coma. Het kind met de brandwonden ging even wat beter, maar overleed rond het middag uur. Het kind met malaria was normaal wakker. Mbinzie is er ook doorgekomen en we kregen de longontsteking onder controle. Hij kreeg genoeg vocht en voeding binnen.
Na de ochtend bespreking was ik dus ook druk om alles te regelen voor Musa en Bulugu. Gelukkig werd duidelijk wat de echte diagnose was en konden ze goed behandeld worden. Om 13.00 uur was ik uitgeput. Gelukkig was het ’s middags rustiger en afwachten of de maatregelen aansloegen.
Vrijdagmorgen was het rustiger. Ik had nog de zorgen over een kindje met ernstige ondervoeding met diarree en overgeven. Het kindje Kalekwa is twee jaar oud en weegt 4 kilo. Moeder is drie dagen na de bevalling overleden. Oma is blind. Er is geen geld voor gezonde voeding. Hoewel. Oma ziet er ondanks, dat ze blind is er toch gezond uit en de tantes zijn zeker niet ondervoed ook al zijn ze nog jong. Ik heb oma eerder in de week 2000 shilling gegeven om elke dag een ei te kopen. 5 dagen lang. Helaas heb ik nu niet gezien hoe het in het weekend is gegaan en of ze nog in leven is.
Gisteren, zaterdag, heb ik de medische problemen achter me gelaten. Ik was uit genodigd, door een familie om de uitreiking van het middelbare school diploma aan hun dochter in Nzega mee te vieren. Eerst dacht ik er over om niet mee te gaan, want dat zou me de hele daga kosten. Bovendien was me gevraagd om mijn aandeel in het feest mee te betalen, zoals ik al eerder schreef. Ik ben toch maar mee gegaan. Ik moest om 8.00 uur bij het huis van de mensen zijn. 
Moeder en vriendinnen waren in grote pannen het eten aan het koken. Vader was al naar Nzega vertrokken om daar te helpen. We kregen eerst nog weer ontbijt en het was al na 10.00 toen we met twee busjes vertrokken naar Nzega. (70 km) We waren nog juist op tijd, om 11.45 begon het feest.
De leerlingen moesten veel zingen en schetsjes laten zien. Allerlei mensen, leraren etc. moesten een speech houden. Het was een kleurige , maar langdurige bedoening als je het grootste deel niet kunt verstaan. Pas om 16.00 was men aan de eigenlijke diploma uitreiking toe. Daarna was er gelegenheid om cadeautjes te geven en was het tijd om te eten en te drinken. We zaten buiten het schoolterrein, met meer dan 25 familieleden. Sommigen zaten langs de weg te picknicken.
Ik moest ook veel foto’s maken en velen wilden met mij op de foto. Ik was de enige blanke bij het hele gebeuren. Het was al aan het schemeren, toen we uit Nzega weggingen. Tot overmaat van ramp kreeg de auto ook nog een lekke band. Gelukkig had ik mijn zaklantaarntje bij me en kon de chauffeur goed zien in het donker. We waren om 20.15 weer in Ndala. De familie was blij, dat ik met hen was meegegaan.
Tot slot moet ik nog vertellen, dat we in de nacht van vrijdag op zaterdag al een behoorlijke bui hadden. Gisterenavond stonden er nog grote plassen langs de weg. De eerste regen hebben we dus al gehad, ook al begint de regentijd pas half november.
Dit was dan het relaas van deze week. Zoals je ziet het was medisch gezien een behoorlijke uitdaging, maar gelukkig lukt het toch redelijk vaak, om de zieken weer beter te krijgen. De komende week, ben ik alleen als buitenstaander. De twee Nederlandse coassistenten hebben hun stage afgerond en de Tanzaniaanse studenten moeten ook weer met school beginnen. Eentje op het laboratorium heeft nog geen afscheid genomen.
Ndala 21-10-2018