Maandag 29 oktober begon weer gewoon rustig. Op de eerste plaats was het natuurlijk de vraag, zijn alle kinderen op de kinderafdeling nog in leven. Er was in het weekend niemand gestorven van de kinderen. Het kind met de tuberculose ging langzaam beter. De temperatuur werd normaal. Later vertel ik er meer over. Hetzelfde is het met de jongen Amani met de meningitis. Hij is nu ook nog op de afdeling. Hij gaat de goede kant op maar er zijn nog veel vragen. Hij is aanspreekbaar en eet en drinkt. Maandag middag de 29ste had ik een gesprek met Zr. Florida over de renovatie van de regenwatertanken. Een zekere Ludovick Bukuru had berekend, hoeveel dat gaat kosten. Samen zou dat 46.000.000Tsh kosten ofwel 17.600 euro. Iemand, had aangegeven dat hij nog bereid was om Ndala te helpen. Ik heb de berekeningen doorgestuurd naar mensen, die Ndala helpen. Maandag middag kon ik plotseling meerijden naar Tabora. Zr Inviolata en Zr. Christina moesten nog naar de bank in Tabora. Zr. Inviolata reed zelf en pittig ook. Ze moest op tijd in de stad zijn. Ik wou pinnen. We vertrokken 15.00 uur en waren om 15.45 in Tabora juist voor sluitingstijd van de bank. Ik had intussen zelf bij de CRDB bank gepind, omdat die mijn pinpassen altijd accepteren en tot nu toe geen problemen gegeven hebben. Ik heb nog gauw een paar boodschappen bij de mini supermarkt gedaan en we waren om 17.45 weer thuis. Dat is heel anders dan vroeger, toen het een hele dag kostte. Het was alleen stom, toen ik thuis kwam kon ik er niet in. Ik had de sleutels op het bureau laten liggen en Maria had afgesloten. Het was even uitzoeken, hoe kom ik naar binnen. Gelukkig had Maria de sleutels zien liggen en had ze afgegeven bij de receptie van het ziekenhuis. Alleen reageerde Maria niet op de telefoon. Maar het kwam toch goed. Ik had maandag in Tabora ook een krant gekocht. Een belangrijk artikel gaat er over, dat de regering in Tanzania een wet wil invoeren over het publiceren van statistische gegevens over het land. Dit zou alleen mogen met toestemming van de Tanzaniaanse overheid. Dit doet erg aan censuur denken, ook omdat er gevangenschap op staat bij overtreding. Internationaal is er kritiek op deze wet. Sommige mensen hier maken zich er op die manier ook zorgen over. Sommigen vragen zich ook af of Tanzania richting dictatuur gaat zoals in Uganda, Ruanda en Congo. Ik moest maandag ook nog mijn mening geven over het maken van voorzetten in de ramen met muskieten gaas. Er waren twee bedrijven bezig. Zr. Florida wou van mij horen wat de beste was. Dit is toch weer een belangrijke verbetering, omdat er toch veel muskieten binnenkomen, als ze de ramen openzetten. Daardoor lopen mensen malaria op terwijl, ze in het ziekenhuis liggen. Dat is elke dag weer een probleem. Het is dus een goede verbetering om ook voor de ramen muskieten gaas te hebben om zodoende de kans op malaria te verminderen.
Woensdag was er maar een beperkte staf in het ziekenhuis. Twee dokters waren afwezig. Men was blij, dat ik de zorg over de kinderafdeling kon overnemen. Er waren 28 kinderen opgenomen. Er was werk genoeg. Na de koffie had ik weer een gesprek, met zuster Florida over de plannen voor de renovatie van de regenwatertanks. Ik kon haar zeggen, dat een gulle gever in Nederland al 15.000 euro had over gemaakt, voor dit project. Zodoende was de begroting voor het project bijna rond. Zr. Florida wou van mij ook de prioriteit binnen dat project horen. Het is de bedoeling om een grote cisterne ( koepelvormig reservoir van een 500.000 liter) eerst te repareren. Die moet aardbeving bestendig zijn. Er zijn hier soms lichte trillingen, waardoor gebouwen enz. toch gemakkelijk gaan barsten. In de avond heb ik bij de zusters het gasten boek opgehaald. Ik wilde kijken naar de mailadressen, die er in achter gelaten zijn, om zo mensen te vragen om een club van vrienden van Ndala te krijgen. Niet iedereen kan grote bedragen geven. Er zijn wel veel mensen, die kleinere bedragen kunnen bijdragen. Als er enige continuïteit in zit , kunnen we via de Stichting Tabora, toch mensen bv. een opleiding laten doen en we kunnen bijdragen aan projecten, zoals hierboven.
Donderdag 1 november begon rustig. Bij het ochtend report was er een discussie over een paar ingewikkelde patiënten. Het is dan weer frustrerend, dat er dan ook weer meespeelt of mensen een bepaalde behandeling wel kunnen betalen. Ik ben weer op de kinderafdeling bezig geweest. Amani Ally, met meningitis, gaat nog steeds niet goed. Ik had woensdag Zr. Christina er ook naar laten kijken. De jongen heeft drie problemen, Meningitis, een Urine weg infectie en hij heeft last van malaria. We hadden ons programma van aanpak krachtiger gemaakt. Donderdagmorgen was de koorts weg, Maar ’s middags had hij toch weer koorts. Tijdens de ochtendronde moest ik constateren , dat een ander kind ook een stijve nek had en de lumbaal puncties weest uit , dat het de besmettelijke vorm van Meningococcen meningitis had. Op het eind van de middag moest ik dit bij een ander kind ook vast stellen. Gelukkig zijn deze kinderen niet zo ziek als Amani. Ze eten en drinken en zijn niet bewusteloos. Tussen door speelde ook nog de reactie van uit Nederland, over de aanpak van de regenwater opvang.
Ik heb vrijdagochtend bij de bespreking verteld, dat er twee kinderen met Meningococcen meningitis op de afdeling lagen. Dat was een goede mededeling want de Medisch directeur moet dit direct doorgeven aan de overheid. Men wil dit blijkbaar goed aanpakken, want daardoor sterven er rond de Sahara veel mensen. Er loopt een band over Afrika, waar die meningococcen meningitis veel meer voor komt dan elders. Dit gebeurd ook in bepaalde periodes van het jaar. Ik heb ook naar voren gebracht, dat ik nu ,na een maand hier te zijn, moest constateren dat er toch te veel antibiotica worden voorgeschreven, zonder dat er een goede indicatie voor is. Daarop zei men dat een groep Nederlands studenten een onderzoek hadden gedaan bij patiënten met malaria naar bijkomende ziektes. Velen krijgen dan ook een longontsteking of een urine weg infectie, door de bloedafbraak zijn de patiënten extra kwetsbaar, daarom had men toen besloten om ook naast de malaria behandeling vaak antibiotica voor de schrijven.
Vrijdagavond was ik bij de zusters van Carolus Borromeus uitgenodigd voor een afscheidsparty. Zr Inviolata vertrekt hier vandaag . Ze gaat naar Mwanza om een bachelor degree Accountancy te halen. Haar werk wordt overgenomen, door Zr. Beatrice Ekisa. Zr Inviolata had in iets meer dan een jaar, de administratie in Ndala op orde gebracht. Haar voorgangster had er toch niet goed raad mee geweten. Zr Inviolata had in Sengerema, ook al de boel op orde moeten brengen. Zr. Ekisa lijkt het ook goed te doen. Die komt nu ook uit Sengerema. Daar is de salaris administratie gemakkelijker, die loopt daar helemaal via de bank. Hier wordt er nog veel contant betaald. Dat maakt het financiële overzicht toch ingewikkelder. Het was gezellig,. Er waren ook een paar zusters van de Mabinti wa Maria( Dochters van Maria) en de drie priesters van de parochie. Ik kreeg zelfs een glas Dodoma wijn. S’ nachts hebben we een behoorlijke regenbui gehad. De regentijd komt dicht bij. Het begint langzaam groen te worden. Bomen en struiken krijgen weer bladeren, zoals bij ons in het voorjaar. De bloembollen komen het eerst weer boven.
Zaterdagmorgen.ben ik de gewone tijd op gestaan. Omdat ik was uitgenodigd voor een bruiloft kon ik niet gaan fietsen. Daarom ben ik eerst maar visite gaan lopen op de kinderafdeling. Dit werd onderbroken, omdat Father Alex uit Tabora langs kwam om persoonlijk te vertellen, dat hij ander werk krijgt. Hij was ook Hoofd van de Caritas van het bisdom Tabora. Daarvoor is nu iemand anders benoemd. Hij blijft nog wel 2 dagen in de week verantwoordelijk voor het health office van het bisdom. Maar verder wordt hij nu priester hier in Ndala. Hij wordt hier de pastoor. Hij was er blij mee, dan heeft hij nu ook meer tijd om zijn studie af te maken. Tijdens het visite lopen kreeg ik last van mijn rug. Ik had moeite om door te gaan. Bij draaien naar links kreeg ik kramp in de rug. Vrijdagmorgen was ik bij het visite lopen achter over gevallen. Ik gebruik altijd een krukje om bij de lage bedden van de kinderen te zitten om het dossier te bekijken. Maar het krukje was weggeschoven en ik zat ineens op de vloer. Ik voelde daarna niets, maar ik heb blijkbaar toch een rib gekneusd. Vanmorgen voelde ik het nog. Gisteren moest ik de hele dag voorzichtig bewegen. Vanmorgen heb ik een diclofenac in genomen en dat lijkt te helpen. Ik ging gisteren om 10.15 naar het huis van de bruid. Toen ik er aan kwam stond men al op mij te wachten. Er was ook een plaats voor mij in de auto. Ik moest direct instappen. Daarna vertrokken we naar de kerk, 500 meter daarvandaan. De mensen zijn lid van de Evangelische Assemblies of God of East Africa.(een Pinkstergemeente) Daar werden we gewacht door het bruidspaar. Halverwege de binnenkomst moest de bruidegom de sluier(Voile) van de bruid optillen en bevestigen, dat zij de juiste persoon was. Daarna begon de dienst. Er werd veel gezongen en gedanst met een maximum aan 
decibels. Ook de dominee sprak met maximum volume. Hij werd er hees van. Er was weinig tijd voor stilte en bezinning. De dienst duurde twee uur. Daarna gingen de 5 auto’s het dorp rond zoals bij ons de Turken ook doen. Toeterend en laten zien , dat we er zijn. We gingen naar de binnentuin van het teachterstrainingcollege voor de foto en video sessie. Alles was prima geregisseerd. Er waren zelfs twee ceremonie meesters De bruid en bruidegom hadden constant de twee getuigen naast zich. Er was geen tijd om voor privacy. De getuigen waren constant bezig om aanwijzingen te geven en te zorgen dat de kleding van het bruidspaar goed zat, ze veegden zelfs regelmatig het zweet van hun gezichten. Men had mij verteld, dat het derde deel van het feest gehouden zou worden in een hal vanaf 16.00 uur. Het was bijna zes uur toen we er naar toe gingen. Dat was blijkbaar de gewone tijd, want rond die tijd kwamen de meeste gasten. Het was een hal, maar die was nog niet helemaal klaar. Het sanitair was nog niet klaar. Het grootste deel van de avond was nodig om de cadeaus te geven. Dit gebeurt dan heel uitgebreid. Al dansend en met muziek komen de mensen de cadeaus brengen. Daarna zijn er nog wat speeches en in dit geval woorden van de verschillende dominees, die aanwezig waren. Alle gezangen waren religieus 
getint. Om 21.30 was het pas tijd om te gaan eten. En dat duurde ook een hele tijd. Er waren wel 200 mensen. Ik hoorde van middag , dat er 80 kippen waren gekocht voor het eten. Ik werd om 22.00 uur gebeld door mijn bewaker. Zijn eten stond bij mij in de keuken. Ik heb even met de zusters overlegd en toen zijn we snel naar huis gegaan. We hebben het einde niet afgewacht. Vanmorgen had ik nog steeds erge krampen links in mijn rug. Ik heb gauw een diclofenac genomen en toen werd het geleidelijk minder heftig. Ik heb blijkbaar een rib gekneusd. Op het eind van de ochtend kwam Zr. Florida. Ze had van de bewaker gehoord, dat het in mijn rug was geschoten. Ze kwam me ook uitnodigen voor de lunch en het avondeten bij hen want het was de feestdag van Carolus Borromeus, de patroon van de congregatie. Ik had niet begrepen, dat het ook feest was voor het Carolus Borromeuskoor van de parochie en het ziekenhuis. Om 13.00 uur begon de bijeenkomst. Er was nog een ander koor van de parochie en er was een koor uit Tabora en er waren gasten uit Nzega, Er werd natuurlijk meerder keren iets gezongen, en er waren de nodige speeches. Ik werd op het eind ook nog uitgenodigd om iets te zeggen. Deze middag was gelukkig rustiger dan gisteren. Het geluid had minder decibels. Om 17.15 ben ik weggegaan, ook al was het gezellig. Het officiële deel was voorbij en er werd nog gezellig en mooi gedanst. Het was om jaloers op te worden. Ik had echter eerder af gesproken met Paulo Eduardi. Hij wou Engels oefenen. Toen ik bij hem was werd ik gebeld , door de zusters , dat het eten bij hen klaar stond. Dit was ook nog in het kader van het feest van Carolus Borromeus. Er werd zelfs een glas wijn geschonken. Nu zit ik dit verslag te schrijven. Ik ben dit weekend druk geweest . Ik zal vannacht goed slapen. Zondag 4 november 2018.