Dit wordt dan het laatste deel van mijn bezoek aan Ndala in 2018. Ik zit nu nog in Dar es Salaam, maar ik ga zo de koffer in pakken om naar Nederland terug te keren. Het wordt tijd want ik ben nu lang genoeg weggeweest. Mabula is ook moe en ligt op bed. We krijgen hier nog een fruitsalade en vanavond rond 19.00 uur komt de taxi ons halen. Zondag 25 november, was het blijkbaar een hele klus voor de familie Saimon om alle rekeningen bij elkaar te leggen en op te tellen, wat ze allemaal voor ons hadden gekocht aan voedsel, maar op het eind van de avond was het dan zover. Erick had alles op papier staan en
konden we onze rekening vereffenen. We hebben ons laatste glaasje wijn gedronken en toen was
het tijd om naar bed te gaan. Mabula had nog een kleedje van Erick Saimons moeder gekocht. We hebben de souvenirs. Toen Ik alleen met Erick was, vroeg hij toch nog wat extra, een bijdrage voor de bouw van zijn huis. Ik heb gezegd, dat hij dat van te voren duidelijk had moeten aangeven. Hij had ons te veel als vrienden behandeld, Ik heb hem gezegd, dat als hij een eigen bedrijf wil beginnen, het
belangrijks is, om duidelijk te zijn naar zijn klanten. Als je te veel vraagt , kan de klant nee zeggen en voorkom je problemen. Hij had dit begrepen en daarmee was het duidelijk. Het was tijd om naar bed te gaan. Want we moesten om 6.00 uur al bij het busstation zijn.
Maandagmorgen 26 november begon dreigend. We stonden om half zes klaar om naar
het busstation te gaan, toen de auto weigerde om in de achteruit gezet te worden. We kregen het
niet goed. Er moest een andere auto komen. Erick heeft dit gelukkig op tijd met de buurman kunnen regelen. Daar waren alle boodschappen voor ons gekocht. De buurman had dus ook voordeel van ons bezoek gehad. Om zes uur konden we in de auto stappen. Onderweg werd onze gids al gebeld, dat hij naar het kantoor van de busmaatschappij moest komen, want er was iets met de bus. We waren er om 6.15 en het bleek, dat we op een andere bus moesten stappen, dan waar we kaartjes voor gekocht hadden, We kregen nieuwe kaartjes voor een bus van een andere maatschappij en we konden meteen instappen en de bus reed weg om 6.20 uur. Het was dus net goed gegaan.
Ons was gezegd, dat de rit 9 uur zou duren, maar het werd een lange rit van dertien uur. Fred Shao vertelde, dat dit komt omdat de politie heel erg op de snelheid let. In de dorpen is het ook 50 kilometer per uur. In het verleden reden de bussen veel te hard en gebeurden er veel ongelukken.
We kwamen om 19.15 in Dar aan. Het was al donker. Achter ons zat een jonge man die
eerder behulpzaam leek. Ik vroeg hem of hij Dar es Salaam kende en of hij de wijk Kigamboni kende. Ja hij moest ook naar de wijk Kigamboni. Hij hielp ons een taxi te krijgen naar de veerboot in de Kurasini Kreek voor niet te veel geld. We hebben hem ook meegenomen en na de veerboot hielp hij ons ook met de taxi naar de plek van de familie Shao. Mbuyuni. De taxi’s kostten 45000 Tsh. samen. We waren om 20.30 bij Shao. Fred was ook juist thuis. De jonge man bleek een student te zijn, die vrijdag afstudeert op de Julius Nyerere Academie in human resources. Het was even moeilijk om het huis te vinden. Want ik zag de baobab (Mbuyu) boom niet. Met de telefoon kun je het tegenwoordig goed laten uitleggen. Toen herkende ik ook de plek. Bij de familie Shao is het gastenverblijf wat verwaarloosd. Er zijn blijkbaar andere prioriteiten. Ook het partycentrum was verwaarloosd. Er kwamen te weinig party’s. Er moest
geld bij. Er werd slecht betaald zei Fred. We hebben het meeste met Selina te maken gehad. De druk van het water was laag, soms was er geen water en er was maar 1 stoel voor ons beiden. Maar het strand was dicht bij, 100 m. Beide ochtenden zijn we al om 7.00 uur gaan zwemmen. Gisteren, dinsdag 27 november, hebben we 
Mrs. Ponera gebeld om te vragen of ze op het kantoor was. Ze zei, dat ze thuis was en dat haar kantoor bij haar thuis was. Ze woonde in Oysterbay een villa wijk in Dar es Salaam. Ze bood aan om bij haar te lunchen, maar Mabula voelde zich niet zo lekker en we hebben het afgewezen. We zijn naar de veerboot gegaan en aan de andere kant van de Kreek hebben we haar gebeld om een taxi te regelen. We hadden geen adres. De taxi bracht ons naar een mooie wijk aan de Oceaan. Ze had een heel groot huis en een prachtige groene tuin. Ze had prachtige schilderijen aan de muur hangen. Kortom het was prachtig om het te zien. Ze is zelf ook mooi en haar reisbureau loopt goed. Het heet Pongo Safaris. Als iemand naar Oost Afrika wil kan hij contact met haar op nemen. Haar bedrijf heeft al verschillende prijzen gewonnen. www.pongosafaris.com/
Het was gezellig bij haar en we zijn om 13.30 vertrokken, toen haar dochter met 2 kleine
kinderen op bezoek kwam. Ze bleek ook zorgen te hebben. Want haar jongste zoon Kenneth had schizofrenie gekregen. Maar hij gebruikt nu gelukkig medicijnen. We zijn daarna naar het centrum van de stad gegaan en omdat we te laat waren voor lunch bij Selina Shao, zijn we naar het New Africa hotel gegaan en hebben op de 9 de verdieping geluncht in een Thais restaurant. We hadden een prachtig uitzicht over de haven. 
Het was daar heerlijk rustig en koel. We waren om 17.00 uur weer terug in Kigamboni.
Later hebben we met Fred gesproken. Hij heeft ook een boerderij met 12 koeien,
Vandaag is Fred naar Ndala. Zijn bedrijf heeft nieuwe gebouwen gebouwd voor het teachers
training college, en ze hebben ook een project in Tabora. Hij heeft een vergadering in Ndala
met de opdrachtgever, want ze kunnen de bouw bijna overdragen. Mabula en ik kregen om 20.00 uur diner. De familie at pas om 22.00 uur. Op onze kamer was er geen water. Dus de hulp Berton moest nog aan het werk. Maar we hadden vanmorgen pas water.
We zitten nu klaar . Het is tijd om de koffer te sluiten en de spullen te pakken. We vertrekken om 19.00 naar het vliegveld.
Ik zoek nog een paar foto’s op en dan sluit ik mijn verslag.
De laatste groeten uit Tanzania